ทรายทองนั่งร้องไห้อยู่บนที่นอนด้วยความเสียใจ การเผชิญหน้ากับเมธวัฒน์ทำให้หล่อนเจ็บปวดเหลือเกิน หญิงสาวสะอื้นไห้ น้ำตาไหลไม่หยุด
“ทราย... แม่ขอเข้าไปหน่อยได้ไหมลูก”
ทรายทองรีบป้ายน้ำตาทิ้ง และปั้นเสียงพยายามที่จะให้เป็นปกติที่สุด
“ได้จ้ะ เปิดเข้ามาเลยจ้ะ”
ประตูห้องเปิดกว้างออก พร้อมกับร่างผอมแห้งของมารดาเดินเข้ามา
“ทรายร้องไห้เหรอลูก”
“เปล่าจ้ะ”
หล่อนปฏิเสธ แต่แม่คงไม่เชื่อหรอก เพราะน้ำตาเต็มแก้มสาวเลย
แม่แช่มทรุดนั่งบนขอบเตียง และมองหน้าบุตรสาว ยื่นมือไปกุมฝ่ามือของทรายทองเอาไว้
“ไปทำบุญกับแม่เถอะ”
“ทราย... ทรายไม่อยากเจอหน้าคุณเมธ”
“คุณเมธกลับไปแล้วล่ะ”
ดวงตากลมโตไหววูบ หัวใจสาวก็สะเทือนเพราะความน้อยใจ
เขามาแค่นี้เองสินะ มาแค่เยี่ยมมารดาของหล่อน และก็จากไป
“เขาคงมีคนอื่นรออยู่”
แม่แช่มยิ้มบางๆ “เราไปทำบุญกันเถอะนะ”
หญิงสาวพยักหน้ารับ “จ้ะ แม่”
ทรายทองเช็ดน้ำตาจนแห้ง และก
