ร่างของทรายทองรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อเมธวัฒน์วางหล่อนลงบนเตียงนุ่ม
“คุณเมธ... ออกไปเถอะค่ะ”
“ไม่ไปไหนล่ะ จะอยู่กับเธอที่นี่แหละ”
เขาส่ายหน้าและทรุดตัวลงมานั่งข้างๆ หล่อนรีบกระเถิบหนี แต่เขาคว้าแขนเอาไว้
ฝ่ามือของเมธวัฒน์เคยแข็งกระด้างกับหล่อน แต่ยามนี้มันกลับนุ่มนวลแตกต่างออกไป มันส่งความอบอุ่นเข้ามาในร่างสาวมากมายเหลือเกิน
หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา หยาดน้ำตาใสๆ คลอเบ้า ทำไมหล่อนถึงใจแข็งกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักที ทั้งๆ ที่เขาก็แสนจะร้ายเหลือเกิน
“คุณเมธ... อย่าทำให้ทราย... เจ็บมากไปกว่านี้เลยค่ะ”
เขายกมือขึ้นมาประคองใบหน้าของหล่อน นิ้วยาวเกลี่ยหยาดน้ำตาให้แผ่วเบา ก่อนจะก้มลงจูบที่แก้มนวลทั้งสองข้างด้วยกิริยาแสนสุภาพ ไม่มีคำด่าทอว่าร้ายจากเขาอีกแล้ว...
“ฉันขอโทษ”
หล่อนหลบสายตา สะอื้นแผ่วเบาในอก “ทรายไม่เคยโกรธคุณเมธหรอกค่ะ คุณเมธไม่ต้องขอโทษทราย... ไม่จำเป็นเลย”
“ยิ่งเธอพูดแบบ
