พอเห็นว่าผู้ชายที่คุ้นหน้าคุ้นตาจอดรถ แล้วรีบเคลื่อนตัวมาขวางทางเดินของเธอไว้ มัดหมี่ก็ยิ่งทำเป็นไม่สนใจ แล้วพยายามเดินเลี่ยงเขา เพื่อไปตามทางของเธอต่อ
แต่ทว่า กองทัพก็ยังคงตามไปขวางทางอยู่แบบนั้น ไม่ว่าเธอจะก้าวเท้าไปทางไหน เขาก็เอาตัวเองไปขวางทางนั้น พร้อมกับพูดจาหว่านล้อม ให้เธอยอมเปิดปากพูดคุยกับเขา
ขยับซ้ายขยับขวาไปมาได้สองสามที ในที่สุดกองทัพก็เคลื่อนตัวเข้ามา แล้วจับมือของเธอเอาไว้แน่น อีกทั้งจ้องมองเธอด้วยแววตาสั่นไหว ก่อนจะกล่าวเสียงเบา ๆ
“คุยกับฉันหน่อยเถอะมัดหมี่ อย่าเป็นแบบนี้เลย…”
พอเห็นท่าทางของเขาแล้ว มัดหมี่ก็ชะงักค้างไป ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่เขาก็ใจร้ายกับเธอในตอนที่ขอจบความสัมพันธ์ แต่พอเห็นเขาดูอาการไม่ดีแบบนี้แล้ว เธอกลับนึกสงสารขึ้นมา สุดท้ายก็เลยเอ่ยตอบ
“มัดจะพาแมวไปหาหมอ แมวมัดไม่สบาย คุณกองทัพปล่อยมือมัดด้วยค่ะ”
พอพูดจบ เธอก็พยายามจะชักมือของตัวเองกลับมา แต่กอง
