สองอาทิตย์ต่อมา
มัดหมี่ลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเช้าด้วยความรู้สึกที่ไม่สดใสเท่าไหร่นัก เธอค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นจากเตียงนอน เพื่อไปทำกิจวัตรประจำวันตามปกติเหมือนทุกวัน
หลังอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวหยิบกระเป๋าผ้าแล้วเดินออกจากห้องนอน และขณะที่กำลังจะเดินไปหน้าบ้าน เพื่อออกไปเรียน ก็เห็นผู้เป็นพ่อกำลังทำอาหารอยู่ในครัว ซึ่งพอท่านเห็นเธอก็เรียกให้มาทานข้าว
“มัดมากินข้าวก่อน ค่อยไปเรียน” ดำรงพูดพลางยกจานอาหารไปวางไว้ที่โต๊ะ
มัดหมี่เหลียวใบหน้ากลับไปมองพ่อแววตาเศร้าซึม แต่สุดท้าย เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธท่าน และเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวประจำที่เธอมักใช้นั่งรับประทานอาหารกับพ่อ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะลูก ไม่สบายหรือเปล่า?” ดำรงเอ่ยถามลูกสาวตัวเอง
มัดหมี่ได้ยินคำถามของพ่อแล้วพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะตอบ
“พอดีว่าหนูใกล้จะสอบแล้วน่ะค่ะ ก็เลยเครียด ๆ”
เธอปฏิเสธไปแบบนั้น ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่า ตล
