น้องเนย....
ขณะที่เรากำลังต่อสู้กับความดื้อของลูกสาวตัวน้อยที่ไม่ยอมขึ้นมาจากสระน้ำพี่นวลแม่บ้านก็เดินมาบอกว่ามีแขกมาขอพบ พอเราถามว่าใครมาหาพี่นวลก็บอกไม่รู้แต่บอกว่าเคยมาที่นี่แต่นานแล้ว เราก็เลยต่อว่าไปว่าเป็นใครก็ไม่รู้แล้วให้เข้ามาได้ยังไง เราเลยรีบพานานะขึ้นมาจากสระเพื่อที่จะรีบเช็ดตัวให้เพราะกลัวจะไม่สบายแต่พอเราหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้เท่านั้นแล่ะค่ะ นานะวิ่งสี่คูณร้อยเข้าบ้านไปเลยเราก็จับไม่ทันเลยให้พี่นวลวิ่งตามนานะไปก่อน
เราเดินตามเข้ามาในบ้านปุ๊บก็ได้ยินเสียงนานะเรียกใครไม่รู้ว่าปะป๊า ปะป๊าเสียงดังลั่นเลยค่ะเราเลยรีบเข้าไปในห้องรับแขกทันที และสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเราก็คือ พ่อของลูกที่กำลังยืนจ้องร่างเล็กๆของลูกสาวตัวน้อยที่ตอนนี้ตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำเพราะเพิ่งขึ้นมาจากสระ พี่วาตะละสายตาจากนานะแล้วจ้องมาที่เราทันที
"พี่วาตะ..."
"เนย..."
เราสองคนต่างกำลังตกตะลึงกัน
