“ลุงโทนไม่ต้องมาปากหวาน… เรื่องแบบวันนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว… ”
“งั้นลุงขอสารภาพว่าลุงยังคิดถึงหนูตลอดมา… แม้ว่ามีผู้หญิงมากมายพยายามเข้าหา… แต่ลุงก็ไม่ชอบใคร… ไม่รักใคร… และไม่เคยรู้สึกกับใครอย่างที่รู้สึกกับหนู… ”
เรื่องนี้ลุงโทนพูดจริง ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมเหตุการณ์สุดเร่าร้อนเมื่อวันนั้น
“อะไรนะคะ… นี่ลุงพูดจริงหรือคะ… ”
ชมจันทร์รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังฝันไปจนต้องกำมือให้แน่นเพื่อให้ปลายเล็บจิกอุ้งมือให้เจ็บเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในความฝัน
“จริงที่สุด… ไหนๆ พรหมก็ลิขิตให้เราสองคนได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ถ้าตอนนี้หนูยังไม่มีใครและไม่รังเกียจผู้ชายอายุรุ่นราวคราวพ่ออย่างลุง… เรามาเป็นแฟนกันนะครับ… ”
ลุงโทนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง ในวันที่รู้สึกได้ว่าอาการคล้ายกำลังเฝ้ารอคอยใครสักคนอยู่เงียบๆ… ตอนนี้ได้สิ้นสุดลงแล้วเมื่อได้พบหน้าชมจันทร์อีกครั้ง
ว
