ลุงเมฆได้ใจจึงรีบโก่งเอวอัดลำเอ็นเข้าใส่จนก้อนไข่เบียดชิดติดสองกลีบ ขมิบรัดเอาความมหึมาเข้ามาภายใน เสียงเนื้อกับเนื้อโขลกเข้าใส่กันดังตั่บๆ
“อูยยย… แน่นรูสุดๆ… ”
ข้าวหอมกัดริมฝีปากแน่น จะไม่ไหวอยู่แล้ว
“ไหวไหมจ๊ะ… ซี้ดดด… หนูจ๋าลุงขอโทษที่ต้องทำแรง… ”
ลุงเมฆรู้ว่าของตัวเองใหญ่มาก แต่ด้วยอารมณ์ที่กำลังพาไป ทำให้ไม่อาจเบามือก็เลยจัดหนักอย่างที่เห็น
“ไหวค่ะ… ซี้ดดดด… ”
ข้าวหอมตอบ…
หล่อนไม่เข้าใจอารมณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ มันเป็นความรู้สึกเจ็บที่อยากเจ็บ เหมือนเจ็บแต่ไม่เข็ด จึงแอ่นง่ามก้นกระดกขึ้นชนกับท้องแน่นไปด้วยลอนกล้ามของลุงเมฆกระเด้าเข้าใส่รัวๆ ราวกับไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย
“อู้ววว… สู้ดีเหลือเกินแม่คุณของลุง… ”
ลุงเมฆชอบใจ สองมือใหญ่รวบเอวคอดที่กำลังบิดส่าย รั้งง่ามก้นเข้ามากระเด้าอย่างไม่ปรานี
“งือออออ… ลุงจ๋าออกเถอะหนูไม่ไหวแล้ว”
หญิงสาวเหลียวหลังกลับมาร้องวิงวอน…
แ
