ทานตะวันเจิดจ้าพลิ้วไหวตามสายลมและแสงแดดอ่อนๆ บรรยากาศท้ายไร่บัดนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากเด็กน้อยผู้ขับขี่จักรยานคันโปรด ภูหมอกจูงมือญดารินมาเล่นสนุกหลังขะมักเขม้นทำการบ้านด้วยกันหลายชั่วโมง เด็กน้อยลืมคนเป็นพ่อไปสนิทเอาแต่ร้องหาพี่หญ้า พี่หญ้าคนสวย ปุรินเห็นถึงกับส่ายหน้าเรื่องอ้อนเก่งไม่มีใครเกินลูกชายตัวดี
“นาย” เสียงเข้มดึงความสนใจคนยืนพิงต้นไม้ให้หันไปมอง พ่อเลี้ยงหนุ่มดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มเพราะลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาขัดจังหวะ
“ว่า”
“ผมเห็นนายไม่เข้าไร่ตั้งแต่กลับมาเลยเอารายงานผลประกอบการอาทิตย์ที่แล้วมาให้ดู” ตุลาการยื่นแฟ้มงานให้จากนั้นจึงเบนความสนใจไปทางหญิงสาวในเชิ้ตขาวกางเกงยีน รอยยิ้มบนใบหน้าประกอบกับเสียงหัวเราะคิกคักทำชายหนุ่มพลอยยิ้มตามไปด้วย
“มองเหี้ยไร” ปุรินเอียงคอถาม คิ้วพาดเรียงเลิกขึ้นเล็กน้อยบรรยากาศดีๆ น่าหงุดหงิดขึ้นทันตา คิดว่าเขาไม่รู้เหรอเมื่อก่อนตุลาการ
