ครั้นเดินขึ้นเขาเข้าป่ามาเป็นชั่วโมงยังไม่มีวี่แววว่าอารดาจะปริปากพูดอะไรสักอย่างกับเขา เดเรคก็ถอนใจออกมาด้วยความหนักอก การถูกเมินช่างมีรสชาติขมขื่นเสียนี่กระไร
“เหนื่อยไหมทูนหัว” เขาถามเพราะอยากจะหาเรื่องคุย แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นคำตอบคือความเงียบงัน เหมือนหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา
“ถ้าคุณไม่ยอมพูดกับผม ผมจะยืนมันอยู่ตรงนี้แหละ” เสียงห้าวกระด้างประกาศกร้าวอย่างเหลืออด พร้อมหยุดเดินแล้วปักหลักยืนอยู่ตรงนั้น ทว่าคนที่ก้าวไปข้างหน้ากลับไม่แยแสที่จะหันมามองผู้ที่ทำการประท้วงเลยด้วยซ้ำ
“ผู้หญิงใจร้าย! คนไม่มีหัวใจ!” วาจาตัดพ้อที่ดังไล่หลังมาทำให้อารดาถึงกับฉุนกึก ก่อนจะเดินกลับมาหาเขาด้วยสีหน้าถมึงทึง
“อย่ามาทำตัวมีปัญหาได้ไหมคุณเดเรค ฉันยิ่งเหนื่อยๆ อยู่” เธอเท้าสะเอวตำหนิอีกฝ่ายด้วยท่าทางหงุดหงิด ก่อนจะยกหลังมือเกลี้ยงเกลาขึ้นเช็ดเหงื่อบริเวณหน้าผากมน
“ยอมตอบคำถามผมแล้วเหรอว่าเหนื่อย”
