หลังจากสั่งงานเรียบร้อยแล้ว เจ้าของร่างอ้อนแอ้นก็เดินมาตามทางที่ปูด้วยอิฐสีแดงก้อนเล็กๆ ซึ่งทอดยาวมาถึงสระบัวที่อยู่ทางท้ายไร่ ซึ่งปกคลุมด้วยต้นไม้นานาพันธุ์จนรกครึ้ม โดยเฉพาะต้นเมเปิลที่กำลังเปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีส้ม สายลมเอื่อยๆ ที่พัดแผ่วพลิ้วมาต้องผิวกายเนียนนุ่ม ไม่ได้ทำให้คนที่รู้สึกห่อเหี่ยวในหัวใจสดชื่นขึ้นมาเลย
“เฮ้อ…หวังว่าเธอจะไม่แพ้หัวใจตัวเองนะยัยดาด้า” อารดาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วรำพันด้วยความหวาดหวั่นกับลูกตื๊ออันแพรวพราวของผู้ชายหน้าทน
“มามี้ฮะ มามี้ เรามาแล้ว!” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วที่ดังขึ้นทำลายความเงียบ ทำให้อารดาหันขวับไปมองยังเบื้องหลังทันควัน ก่อนที่เด็กชายเดฟ ดีแลน และดันแคน จะวิ่งหน้าตั้งมาหาเธอ จากนั้นสามแฝดสุดแสบวัยหกขวบก็โถมตัวเข้ากอดมารดาด้วยความคิดถึง แม้ว่าสามทหารเสือตัวน้อยจะเป็นผลผลิตของความใจง่าย แต่เธอก็รักลูกชายสุดหัวใจ
“สามแสบตามแม่มานี่เร็ว”
