อารดาพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงเข้าใจ พร้อมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่า การเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ และความเหินห่างที่เขาแสดงออกโดยไม่มีการส่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า ทำให้เธอตัวชาดิกเหมือนสายฟ้าฟาด อารดาเกลียดเขาเหลือเกิน เพราะเขากำลังทำให้เธอกลายเป็นคนอ่อนแอ หากแต่เธอพยายามเตือนสติตัวเองว่าเธอจะต้องเข้มแข็งให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
‘อย่าร้องไห้เชียวนะดาด้า อย่าร้องไห้’ หญิงสาวพร่ำบอกตัวเองในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากแต่สมองที่เคยฉลาดหลักแหลมกลับอึงอล ยิ่งไปกว่านั้นคือหัวใจดวงน้อยหนักอึ้งประหนึ่งมีหินผามาถ่วง
“สิ่งที่ฉันสงสัย วันนี้ฉันก็ได้รู้ความจริงแล้วว่ามันเป็นเช่นไร” เจ้าของเสียงเครือเปรยออกมาด้วยท่าทางขมขื่น ก่อนหน้านี้อารดาได้แต่คิดว่าข่าวที่ปรากฏในหน้าหนังสือพิมพ์นั้นไม่มีมูลความจริง อีกทั้งพยายามโกหกตัวเองเสมอมาว่าที่เขาไม่ไปหาเธอและขาดการติดต่อ เพราะเขาแค่กำลังงอนที่เธอสั่งให้ไปบอ
