เจ็ดปีผ่านไป…
เทือกเขาเล็กๆ แห่งหนึ่ง ในประเทศใต้หวัน
ระยะเวลาเจ็ดปีมีอะไรเกิดขึ้นและเปลี่ยนแปลงไปมากมาย ยกเว้นความรู้สึกที่ถูกฝังอยู่ในส่วนลึกของหัวใจดวงน้อยของอารดา ทุกวันผ่านพ้นไปพร้อมๆ กับรอยน้ำตาที่ไม่เคยเหือดแห้งไปจากใบหน้าเศร้าสร้อย มันเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง ขาดเขาแล้วเธอก็เหมือนจะขาดใจ ไม่ว่าจะทำอะไรชายผู้เป็นเจ้าของหัวใจก็ยังคอยตามมาหลอกหลอนอยู่ทุกโมงยาม กาลเวลาผันเปลี่ยนหมุนเวียน หากแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกวันนี้เธอก็ยังคิดถึงชายเดียวในดวงใจไม่สร่างซา อยากลองกลับไปหาเขาก็หลายครั้ง แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะเจ็บซ้ำสอง เธอจึงได้แต่พับความต้องการของตัวเองเก็บไว้ พร้อมจมปลักอยู่กับความระทมทุกข์ เพราะรักไม่สมหวังดังใจปอง
คืนนี้อารดานอนไม่หลับ จึงออกมานั่งถอนหายใจเฮือกๆ อยู่ตรงระเบียง ท่ามกลางแสงจันทร์ในคืนเดือนหงาย ผืนนภาสุกสกาวด้วยแสงจันทราพราวพร่างกระจ่างตา แต่หัวใจของเธอกลับมืด
