“ฉันปกติดีทุกอย่าง คุณจะมัวมาจับพิรุธฉันอยู่ทำไม ไปอาบน้ำได้แล้ว” อารดาเอ่ยเป็นเชิงปฏิเสธพร้อมตักน้ำ ซุปเข้าปาก ก่อนจะไล่เขาอย่างดื้อๆ
“เฮ้ย! อย่าบอกนะ ว่าคุณจะยัดขนมปังนั่นเข้าไปอีก” พ่อหนุ่มจอมโอหังทำหน้าเหลือเชื่อ เมื่อเห็นเธอทำท่าจะหันไปหาของหวานที่วางอยู่ใกล้ๆ
“ทำไม กินแค่นี้หวงเหรอ” คนหิวจนไส้กิ่วว่าอย่างพาลๆ พร้อมมองใบหน้าหล่อกระชากใจตาขวาง จนคนถูกเพ่งเล็งถึงกับลุดหัวเราะออกมา
“ไม่เคยหวงเลยจ้ะเมียจ๋า แต่ผมกลัวคุณจะท้องแตกตายต่างหากละ” เขาโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน ก่อนจะจัดการรินน้ำใส่แก้วให้เธออย่างเอาใจ
“ฉันรู้จักประมาณตนอยู่นะยะ” เธอค้อนจนตาคว่ำ
“ใครจะไปรู้ล่ะ ก็เห็นยัดเอาๆ ราวกับจะไม่กินข้าวอีกเป็นชาติ” เดเรคสัพยอกเสียงกลั้วหัวเราะ
“ก็คนมันหิวมากนี่นา ทำไมต้องว่าด้วยล่ะ” คนตัวเล็กพ้อเสียงอ่อยและทำหน้างอง้ำ ก่อนจะลงมือจัดการกับขนมปังหน้าตาน่าทาน
“ผมไม่ได้ว่าจ้ะ แต
