“ต่อให้คุณหนีไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว เชื่อเถอะทูนหัว ว่าคุณจะต้องได้กลับมาอยู่กับผมวันยังค่ำ” เสียงหัวเราะหึๆ ที่ดังขึ้นเหนือศีรษะนุ่มสลวยทำให้สาวน้อยต้องกำหมัดแน่น
“เฮอะ…คิดว่าตัวเองเก่งอยู่คนเดียวหรือไง” เสียงขุ่นเอ่ยประชดประชันทันควัน เดเรคกระตุกยิ้มที่มุมปากเซ็กซี่ รู้สึกครื้นเครงกับการลอยหน้ายียวนให้แม่สาวจอมพยศได้ของขึ้น
“ก็ไม่รู้สินะ เพราะเห็นๆ กันอยู่ว่าผมเอาชนะคุณได้ทุกครั้ง” พ่อหนุ่มมาดกวนไหวไหล่กว้างเบาๆ พร้อมลอยหน้ากล่าวอย่างทระนงตน
“ฮึ่ย…คนเฮงซวย!” อารดาประณามอย่างเหลืออด ก่อนจะหวีดร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆ พ่อเจ้าประคุณก็จับเธอพาดบ่าแล้วพาเดินลิ่วไปยังห้องนอนกว้างที่อยู่ติดกับห้องของเด็กๆ
ทันทีที่วางร่างอ้อนแอ้นลงยืนบนพื้นไม้ด้วยขาตัวเอง เดเรคก็รีบปลดกระดุมเสื้อด้วยท่าทางร้อนรน ทำเอาหญิงสาวต้องอุทานเสียงหลง
“นั่นคุณคิดจะทำอะไร”
“แล้วคุณคิดว่าไงล่ะทูนหัว” พ่อหนุ่มจอม
