ความรู้สึกมึนงงเหมือนคนทำอะไรไม่ถูกเกิดขึ้นกับอาทิตย์ ขาที่เคยแข็งแกร่งทรุดลงกับพื้นอย่างคนหมดแรง ใบหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาคมกล้าแดงก่ำราวกับกำลังกักเก็บความผิดหวังในตัวคุณตะวันฉายให้มันจมลึกลงไปในหัวใจ ที่ผ่านมาเขาเอาแต่โทษคุณประภพกับแม่ของมุกริน ว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณตะวันฉายและเขาต้องทนอยู่กับความเจ็บปวด โดยที่เขาไม่คิดลืมตามองดูรอบ ๆ ตัวแม้แต่น้อยว่าเป็นแม่ของเขาเองที่เลือกจะทำร้ายตัวเอง เป็นแม่ของเขาเองที่ปล่อยให้ความเกลียดชังและความเห็นแก่ตัวทำลายชีวิตคนอื่นอย่างไม่สมควรได้รับการให้อภัย
เขาไม่ต่างอะไรจากดอกบัวที่ไม่เคยโผล่พ้นขึ้นมาจากดินโคลน มันช่างน่าสมเพชกับความจริงอันแสนโหดร้ายที่เขาได้รับรู้เบื้องหลังของแม่ตัวเอง
เขาปล่อยให้สิ่งที่รับฟังจากคุณตะวันฉายฝ่ายเดียวกลายเป็นความแค้นจนเกิดความมืดบอดในจิตใจ ซ้ำร้ายไปกว่านั้น เขายังเห็นแก่ตัวด้วยการเอาความแค้นและความเกลียดชังทั้งหมดโยนให้
