@พีช
ผมรีบขับรถตรงมายังคอนโดของเหมยหลิน เพียงสิบนาทีเท่านั้นที่ผมเหยียบคันเร่งจนมิดไมล์กับระยะทางยี่สิบกว่ากิโลเมตร หัวใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมานอกอก มือที่จับพวงมาลัยเย็นเฉียบไปหมด เหงื่อซึมออกมาที่ฝ่ามือทั้งที่แอร์ในรถเปิดแรงสุดเท่าที่จะเปิดได้
พอมาถึง ผมไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว รีบก้าวเท้ายาว ๆ ตรงไปยังลิฟต์ทันที ใจผมร้อนรุ่มเหมือนมีไฟเผาอยู่ข้างใน ระหว่างที่ลิฟต์เลื่อนขึ้นแต่ละชั้น ความคิดฟุ้งซ่านก็แล่นเข้ามาในหัวเต็มไปหมด กลัวว่าเธอจะร้องไห้...กลัวว่าเธอจะเสียใจมากเกินไป กลัวว่าเธอจะหายไปจากผมจริง ๆ พอประตูลิฟต์เปิดออก ผมก็รีบสาวเท้าอย่างเร็ว จนเกือบจะวิ่งไปที่หน้าห้องของเธอ ใช้คีย์การ์ดที่ยังเก็บไว้เปิดประตูเข้าไปด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
"เหมย...."
เสียงของผมขาดห้วงเมื่อภาพตรงหน้าไม่มีแม้แต่เงาของคนตัวเล็ก แสงไฟด้านในมืดสนิท บรรยากาศในห้องเงียบราวกับไม่มีใครอยู่ ไม่มีแม้แต่เสียงกา
