@คาเฟ่แถวรังสิต
ผมรีบขับรถพุ่งไปตามพิกัดที่แพรไหมส่งมาให้ด้วยความเร็วร้อยเก้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง สายตาเหม่อลอยไร้จุดหมายในแววตา มีแต่ความขุ่นมัวและความร้อนรุ่มที่ปะทุอยู่ในใจ ราวกับกองไฟที่ไม่มีวันดับ ทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ นอกจากปลดปล่อยความโมโหผ่านการเหยียบคันเร่งจนเกินขีดจำกัดของกฎหมาย นาทีนี้สมองผมเหมือนไม่มีสติ จุดมุ่งหมายเดียวที่อยู่ในหัวคือคาเฟ่ที่เหมยหลินไปฉลองวันเกิดกับไอ้หน้าอ่อนคนนั้น
พอถึงร้าน ผมกะทันหันหยุดรถริมฟุตบาทอย่างไม่สนใจเส้นขาวแดงที่ระบุว่าห้ามจอด ใบหน้าบูดบึ้งเต็มไปด้วยความโกรธ สีหน้าปิดไม่มิดถึงอารมณ์ที่เดือดดาล ผมไม่ได้โมโหเหมยหลิน แต่มันคือความโมโหที่ไอ้คนนั่นกล้ามายุ่งกับเธอ ทั้งที่รู้ดีว่าเธอมีเจ้าของแล้ว ก้าวเท้าเดินเข้าไปในร้านด้วยท่าทางหนักแน่นและมือขยับกำหมัดแน่น สายตาค้นหาไปเรื่อยๆ จนพบกับคนที่เป็นเป้าหมาย หัวใจเต้นแรงขึ้นทันทีที่เห็นหน้ารุ่นน้องคณะเทคโนโ
