“มันสำคัญด้วยเหรอถ้าเราจะรักใครแบบนั้น แล้วต้องเอาสายเลือดมาเป็นตัวกำหนด แค่ความรู้สึกและสิ่งที่เราทำให้กันก็น่าจะทดแทนกันได้ใช่มั้ย” มดแดงผละออก น้ำตาไหลออกมา ดวงตาพร่าเลือนมองแลนดอน ทำให้แลนดอนที่หันมาเผชิญหน้ากับมดแดงดูพร่าเลือนไป แต่กลับทำให้มดแดงรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้ายังกับเทวดาเลย สว่างไสว มีออร่า
“ร้องไห้ทำไม ตกลงดีใจหรือเสียใจกันแน่”
“แน่นอนต้องดีใจอยู่แล้ว” มดแดงร้องบอกปนเสียงสะอื้น แลนดอนจึงต้องเอื้อมไปดึงทิชชู่ส่งให้
“ว่าแต่เรื่องนั้น แน่ใจนะว่าจะทำแบบนั้นจริงๆ”
“ปวดใจมาก แต่อย่างไรแล้วก็ต้องทำค่ะ”
“พี่สะใภ้เล็ก ใจเด็ดจริงๆ” แลนดอนและมดแดงหันไปตามเสียงบุคคลที่สามที่เข้ามาคั่น เพิ่มสีสรรมากขึ้น
“คุณนิโคล” มดแดงยิ้มออกมา และกล่าวทักทายอย่างดีใจ “ขอบคุณนะคะที่ช่วย”
“เฮ้ยยยย ทั้งๆที่ไม่อยากช่วยสักเท่าไหร่ พี่เคคงเสียใจไม่น้อยเลย” มดแดงสลดทันที เธอก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ถ้าเธ
