“ขอบคุณคำเดียวยังน้อยไป ถ้าเป็นไปได้จะนั่งขอบคุณแบบนี้สองวันสองคืน หรือว่าให้ฉันมาเป็นเด็กเสิร์ฟช่วยงานที่ร้านสักครึ่งเดือนเป็นไง?” แลนดอนยิ้มกว้างพร้อมกับเสียงหัวเราะเล็กๆออกมา ตามลักษณะนิสัยของตน
“คุณสองคนมีอะไรคล้ายๆกันมาก” นิโคลเอียงคอมองอย่างสงสัย
“ใคร? ใครเหมือนใคร?”
“โน้นไง มาแล้ว คนที่เหมือนกับนิโคล ไม่แน่ใจว่าจะรู้จักกันมั้ย?” นิโคลหันหลังกลับ มองตามสายตาของแลนดอน และดวงตากลมค่อยๆหลี่ลง เธอไม่ได้เอ๊ะใจกับคนที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน แต่เสื้อที่เธอคนนั้นสวมอยู่ มันเป็นงานออกแบบของเธอ
“เธอเป็นแฟนคลับฉันเหรอ?” นิโคลคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้
“ผมไม่แน่ใจเรื่องนั้นนะ เพราะโดยนิสัยของมดแดงแล้ว ไม่น่าจะเป็นคนตามแฟชั่นนะ...”
“แต่เมื่อกี้ แลนดอนบอกว่า ฉันกับเธอคนนั้นน่าจะรู้จักกัน”
“ไม่แน่ใจ เราเดินไปทักทายเธอกันเถอะ” แลนดอนยังไม่บอกอะไร แต่เดินกอดไหล่ นิโคลให้เดินไปหามดแดง ที่นั่งลงท
