“อย่าฝืนถ้านึกอะไรไม่ออกก็ไม่ต้องคิดถึงมัน...มันคืออดีต ที่ไม่มีวันจะมาเป็นส่วนหนึ่งของปัจจุบันและอนาคตของเธออีกต่อไปแล้ว” คำพูดของเควิ้นที่เขาบอกกับเธอเมื่อคืนนี้ เขาบอกเพียงว่า แดน ไปจากที่นี่ ไปอย่างปลอดภัย เควิ้นยอมปล่อยพี่ชายของเธอ พี่ชายที่เธอจำเขาไม่ได้ไปจากที่นี่ไปอย่างปลอดภัย คนที่จะสามารถบอกถึงที่มาที่ไปของเธอได้จากไปแล้ว หลิวหลิว ไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกมั้ยที่เชื่อฟังเควิ้น แต่เธอจำพ่อ จำแม่ จำพี่ชาย ไม่ได้เลย ดังนั้นพวกเขาก็ไม่ต่างคนแปลกหน้าสำหรับเธอ เธอจำได้แต่เควิ้นสามีของเธอ สำหรับเธอแล้วให้เขาร้ายกาจมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเธอ
“คนอะไร เลือดเย็นชะมัด” หลิวหลิวพึมพำกับตัวเอง เมื่อคิดถึงท่าทางของเควิ้นเมื่อคืน เขาไม่แม้จะปลอบโยนเธอเลย แต่ก็ช่างเถอะ! แค่เธอรู้สึกตัวและลืมตามาก็ได้เห็นหน้าเขาทันที แค่นั้นก็ดีแล้วเนอะ หลิวหลิว ยิ้มออกมา ก่อนที่จะตัดสินใจเดิน
