เริ่มภารกิจจีบหนุ่มวิศวะ
1035 คำ
@1 สัปดาห์ต่อมา
"ไหนมึงบอกจะจีบพี่โซลไง นี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ กูไม่เห็นมึงจะทำอะไรเลย หรือมึงยอมแพ้แล้ววะ : แพตตี้
"ยอมแพ้บ้าบออะไร กูยังไม่เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ
"แล้วมึงรออะไร....ไม่เริ่มสักที เสียเวลา สามเดือนนะโว้ย ไม่ใช่สามปี : แพตตี้
"ดูมึงอยากให้เพื่อนมีผัวมากเลยนะแพตตี้ เชียร์ซะเหลือเกิ๊น : กัสจัง
"กูก็แค่อยากรู้ ว่าคนนิ่งๆอย่างพี่โซล คะนิ้งมันจะกำราบได้ไหม ก็แค่นั้น : แพตตี้
"คิดจะดึงเสือให้กลายมาเป็นเหยื่อ ต้องทำใจให้นิ่งหน่อยดิวะ ค่อยเป็นค่อยไป รีบร้อนเกินไปจะเสียงานใหญ่เอาได้ : คะนิ้งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่มีท่าทีร้อนอกร้อนใจอะไรเลยสักนิด
"เห่อะ....นิ่งขนาดนี้...เขาคงคิดว่ามึงถอดใจไปแล้วมั้ง : แพตตี้
"ขนาดพวกมึงยังจับจ้องรอวันที่กูจะจีบพี่เขา พี่เขาเองก็คงจะคิดไม่ต่างกันกับมึงหรอก...
"อ่อ...นี่แปลว่ามึงตั้งใจให้เขารอมึงใช่ไหม ร้ายนะย่ะอีชะนีน้อย : กัสจัง
"จะจีบเสือมันก็ต้องมีชั้นเชิงกันหน่อย ขืนเดินบู่มบ่ามเข้าไป โดนเสือขย้ำขึ้นมาจะทำยังไง...
"เริดดดดมากจ้ะเพื่อน...นี่กูพึ่งรู้เทคนิคการอ่อยผู้ชายของมึงนะเนี้ย : กัสจังหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ
"แล้วว่าแต่เมื่อไหร่มึงจะเริ่มภารกิจ : แพตตี้
"ตอนนี้...
"ตอนนี้ !!!! ??? : แพตตี้กับกัสจังพูดออกมาพร้อมกัน
"อืม..มึงดูโน่น...
คะนิ้งส่งสัญญาณให้เพื่อนรักทั้งสองหันไปมองยังกลุ่มนักศึกษาชายที่กำลังเดินตรงเข้ามายังร้านกาแฟที่พวกเธอนั่งอยู่
"เริดดดด !! : กัสจัง
@โอโซล
"เห้ย..ไอ้โซล มึงดูโน่น
ไฟเพลิงสะกิดโอโซลให้หันไปมองกลุ่มของคะนิ้งที่นั่งคุยกันอยู่ข้างร้านกาแฟ อันที่จริงพวกเขาไม่ได้คิดจะเดินตรงมาทางร้านกาแฟนี้เลยด้วยซ้ำ..ตั้งใจจะเดินไปทานข้าวที่โรงอาหาร แต่พอเห็นยัยปลาปักเป้าที่ประกาศโป้งๆว่าจะจีบเขา แต่กลับหายหน้าไปเลยตั้งแต่วันนั้น เขากลับเปลี่ยนใจ เดินตรงเข้ามาทำทีสั่งกาแฟเย็นทันที พร้อมกับนั่งลงตรงม้าหินอ่อนที่อยู่ใกล้ๆกัน
"ทำไมน้องเขาดูนิ่งจังวะ...หรือเขาไม่เห็นมึง : รามสูรกระซิบไปที่ข้างหูขอโอโซล
"เห็นหรือไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับกู กูมาซื้อกาแฟไม่ได้ตั้งใจมาให้เขาเห็นสักหน่อย
"อ้าว...กูนึกว่ามึงตั้งใจมาให้เขาเห็นซะอีก..ปกติไม่เห็นเคยกินกาแฟร้านใน มอ. เลยนิ : ไฟเพลิง
"สงสัยอะไรกันนักหนา บอกว่าไม่เกี่ยวกับยัยนั่นก็คือไม่เกี่ยว
"เห่อะ !! 🙄 เบื่อคนปากแข็ง...เมื่อกี้กูยังเห็นมึงเหลือบตาไปมองน้องเขาอยู่เลย.. : รามสูร
"ไร้สาระ....
"กูว่ากูเข้าไปทักน้องเขาหน่อยดีกว่า : ไฟเพลิงหันหน้าออกไปทางฝั่งที่คะนิ้งกับเพื่อนนั่งอยู่ก่อนจะเอ่ยปากทักทายรุ่นน้องออกไป
"สวัสดีครับน้องๆ จำพี่ได้หรือเปล่า 😊 : ไฟเพลิง
"อ้าว..สวัสดีค่ะพี่เพลิง พี่ราม พี่โซล 😊 : คะนิ้งทำทีเป็นพึ่งเห็นก่อนจะยิ้มหวานทักทายเขา
"ดีใจจังน้องคะนิ้งคนสวยรู้จักชื่อพวกพี่ด้วย 😊 : ไฟเพลิง
"พี่เพลิงรู้จักชื่อคะนิ้งด้วยเหรอคะ 😊
"..ก็น้องคะนิ้งประกาศโป้งๆว่าจะจีบเพื่อนพี่...ในฐานะเพื่อนพี่ก็ต้องหาข้อมูลกันหน่อยสิครับ 😊 : ไฟเพลิง
"😊😊 แล้วเพื่อนพี่อ่ะ ไม่อยากรู้จักนิ้งบ้างเหรอคะ : คะนิ้งตั้งใจพูดให้อีกคนได้ยิน แถมยังโปรยรอยยิ้มหวานไปให้เขาอีก มือสองข้างเท้าคางของตัวเองเอาไว้
" 😊 (ไฟเพลิงยิ้มก่อนจะเล่ห์ตาไปมองเพื่อนรักยอมหยิ่ง) อันนี้ก็ต้องถามมันเองนะครับ ว่าแต่น้องคะนิ้งรู้จักพวกพี่ได้ไงครับ พี่ยังไม่ทันจะได่แนะนำตัวเลย 😊 : ไฟเพลิง
"....แหม ...พวกพี่ออกจะฮอต ใครจะไม่รู้จักล่ะคะ โดยเฉพาะพี่โซล แฟนในอนาคตของหนู 😊 : คะนิ้งหยอดโอโซลไปหนึ่งที ตั้งใจพูดให้เขาได้ยิน คนเป็นพี่ถึงกับสำลัก กำลังดูดกาแฟเข้าปาก พอได้ยินคำหยอดเล็กๆกับสำลักน้ำลงคอง่ายๆซะงั้น
"แค๊กๆๆๆ
"55555 ถึงกับสำลักเลยเหรอคะ
"............ คนเป็นพี่ไม่พูดอะไร แต่กลับจ้องมองมายังคะนิ้ง ด้วยสายตาดุดัน...
"อย่ามองหนูแบบนั้นสิคะ...ยิ่งมองใจยิ่งสั่นนะรู้ไหม 😊
"......เพ้อเจ้อ..
"ถึงจะเพ้อหนูก็เพ้อถึงแต่พี่แหละคะ...😊...
"ฮิ้ววว ๆๆๆ : ทั้งรามสูรและไฟเพลิงต่างพากันส่งเสียงแซวเพื่อนรัก เมื่อเห็นว่าใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบของโอโซล ตอนนี้กับมีเลือดฟาดสีแดงระเรื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า
"ฮิ้วอะไรของพวกมึง....
"เวลาพี่เขินนี่..น่ารักจังเลยนะคะ...คงจะดีถ้าพี่ยิ้มให้หนูบ้าง...
"ไร้สาระ
โอโซนรีบเดินออกจากพื้นที่ก่อนที่ไฟเพลิงและรามสูรจะยิ้มให้กับคะนิ้ง กล่าวลาพวกเธอแล้วรีบเดินตามเพื่อนรักออกไป
"อร้ายย !! พี่โซลเขินมึงใช่ป่ะคะนิ้ง.. : กัสจัง
"ก็ไม่รู้สินะ.....แล้วมึงคิดว่าไง
"ก็เห็นๆอยู่ว่าพี่เขาเขินมึง : กัสจัง
"หึ....ต่อจากนี้กูจะเริ่มภารกิจจีบพี่โซลอย่างจริงจัง ลองดูสิ..จะปากแข็ง ใจแข็งไปได้ถึงเมื่อไหร่...
"กูเอาใจช่วยมึงเต็มที่เลยคะนิ้ง...กูไม่ได้ เพื่อนรักกูได้กูก็โอเค 😆 พี่โซลต้องเป็นของเรา : กัสจังหัวเราะออกมา สีหน้า แววตาที่แฝงไปด้วยความคิดอันชั่วร้าย ทำเอาแพตตี้ถึงกับส่ายหน้าให้กับความคิดของเพื่อนรัก ส่วนคะนิ้งได้แต่มองตามหลังคนที่ตนเองหมายปองเอาไว้ แววตาจับจ้องไปที่แผ่นหลังของเขาด้วยความมุ่งมั่น.....
- ผู้เขียน
