ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ สายตาคมจ้องมองไปยังคนตรงหน้าด้วยความสั่นไหว ก่อนจะรีบเก็บสายตาคู่นั้นแปลเปลี่ยนเป็นความนิ่งเรียบในเวลาต่อมา
"มาทำไม : น้ำเสียงแข็งกร้าวถูกส่งออกไปทำเอาคนที่ฟังถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน
"ไม่อยากให้มาเหรอคะ...
".........ก็เห็นหายไปนาน นึกว่าจะไม่กลับมาแล้วซะอีก
"แล้วเฮียอยากให้หนูกลับมาหรือเปล่าล่ะ
"............. คนเป็นพี่ไม่ตอบอะไร เขายังคงนิ่งอย่างที่เคยเป็น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ยังเป็นเฮียโซลคนเดิม ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
"งั้นหนูไม่รบกวนเฮียแล้วนะคะ..เค้กวันเกิดหนูวางไว้ตรงนี้นะ : คะนิ้งวางเค้กเอาไว้ที่หน้าประตู ก่อนจะหันหลังกำลังจะเดินกลับไป แต่ไม่ทันจะได้ก้าวขา มือหนาของอีกคนคว้าเอวเล็กของเธอเอาไว้เสียก่อน
"เฮียไม่ให้ไป...ไม่ให้ไปไหนอีกแล้ว อึก..อึก : ความเข็มแข็งที่เขาสร้างมันมานานนับปีถูกทลายลงอย่างง่ายดาย เพียงเธอบอกว่าจะไป ใจเขากลับอ่อนหยวบลงทันที
