บ่วงเสน่หาภรรยาขัดดอก

เสียสละเพื่อลูก...1

“ทำไมพ่อต้องทำแบบนี้ น้ำยอมเรียนจบมอสามเหมือนคนอื่นก็ได้ ทำไมพ่อต้องเอาสมบัติชิ้นเดียวของพ่อมาจำนองเพื่อส่งน้ำเรียนด้วย” เมื่อรู้ความจริงเรื่องนี้ น้ำมนต์ก็ไม่อาจอยู่เฉยได้ เพราะเธอทำให้บิดามารดาต้องไร้ที่อยู่ แล้วอย่างนี้ เธอจะมีหน้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้อย่างไร

“ก็เพราะพ่ออยากให้หนูมีอนาคตที่ดีไม่ต้องมาตกระกำลำบาก หาเช้ากินค่ำ อดมื้อกินมื้อแบบพ่อกับแม่นี่ไง พ่อถึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้หนูได้เรียนสูงๆ” นายเลาะเชื่อมาตลอดว่าการศึกษาจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ในเมื่อตัวเขาไม่มีโอกาสเขาก็ขอมอบโอกาสนั้นให้กับบุตรสาวเขาแทน โดยไม่สนใจว่ามันต้องแลกมากับความลำบากของตนเอง

“แต่การที่น้ำจะมีอนาคตที่ดี ทำไมมันต้องแลกกับการที่พ่อกับแม่ต้องไม่มีบ้าน แบบนี้น้ำขอเป็นคนไม่มีอนาคตดีกว่า พ่อกับแม่จะได้มีบ้านอยู่ ไม่ต้องไปหาบ้านเช่าแบบนี้” เสียงของน้ำมนต์เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทั้งหมดที่บิดามารดาของเธอมี พวกท่านทุ่มมันเพื่อเธอ แล้วคนเป็นลูกอย่างเธอล่ะ ตอบแทนอะไรพวกท่านได้ งานก็ยังไม่ได้ทำ เงินก็ไม่มีที่จะช่วยเหลือพวกท่าน ทำไมชีวิตของเธอถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ น้ำมนต์ปวดใจเหลือเกิน

“ลูกฟังพ่อนะ พ่อยอมแลกทุกอย่างได้เพื่อลูก อีกไม่นานพ่อกับแม่ก็ต้องจากโลกนี้ไป ถ้าเราได้เห็นว่าลูกมีอนาคตที่ดี เราจะได้จากไปอย่างไม่ต้องห่วงอะไร ทรัพย์สมบัติมันเป็นของนอกกาย พ่อไม่เคยยึดติดกับมันอยู่แล้ว ลูกต่างหากล่ะที่เป็นแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ คนที่พ่อกับแม่ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกมีชีวิตที่ดีกว่านี้” นายเลาะกล่าวตามจริง ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเสียดาย ที่ไม่สามารถรักษาสมบัติที่ตกทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายได้ แต่เขาก็เห็นว่ามันเป็นแค่ของนอกกาย มันจะไปมีค่าอะไรไปมากกว่าอนาคตของบุตรสาวเขา

“ทำไมพ่อต้องทำขนาดนี้ ลูกบ้านอื่นน้ำเห็นเขาจบมา เขาก็ให้ลูกไปทำงานที่รีสอร์ทของนายหัวพีรวัชร์ แต่พ่อกลับทำทุกอย่างเพื่อส่งน้ำเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่พ่อจะทำได้ แล้วพ่อจะให้น้ำนิ่งเฉยมองเห็นพ่อแม่ลำบากได้ยังไง” น้ำมนต์จุกในใจจนพูดไม่ออก นาทีนี้เธอจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องที่ดินผืนนี้เอาไว้ แต่เธอจะทำได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อเธอไม่มีแม้แต่งานที่จะเป็นต้นกำเนิดรายได้เพื่อมาปลดเปลื้องภาระหนี้สินอันหนักหน่วงนี้

“ลูกไม่ต้องถามเหตุผลหรอก ทุกอย่างที่พ่อทำก็เพื่อลูก พ่อไม่เคยเสียใจที่พ่อตัดสินใจทำแบบนี้ เลิกรู้สึกผิดได้แล้ว” นายเลาะกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาพยายามฝืนยิ้มเพื่อบอกบุตรสาวว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ

“แล้วเราต้องออกจากบ้านเมื่อไหร่คะ” นานทีเดียวกว่าที่น้ำมนต์จะตัดสินใจเอ่ยถามบิดาออกไป เพราะตอนนี้เธอกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก ว่าเธอจะทำอย่างไรเพื่อรักษาโฉนดที่ดินฝืนนี้เอาไว้