"หนูพระพาย...ตาสิงห์อุ้มน้องขึ้นไปข้างบนเร็ว โธ่...หนูพระพาย เป็นอะไรมากหรือเปล่านะ"
ผมอุ้มยัยตัวเล็กขึ้นไปบนห้อง คุณแม่ก็ตามหมอมาตรวจดู พอรู้ว่าเป็นไข้ธรรมดาเราก็หายห่วง จึงลงมานั่งคุยกันข้างล่าง แต่เจ้าน้องชายที่เพิ่งกลับมารู้ว่าเธอเป็นลมก็ถึงกับหัวเสีย หาว่าไม่มีใครโทรบอก ซึ่งผมก็คิดว่าอะไรจะห่วงขนาดนั้น ทำยังกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกัน
แต่ที่ทำเอาผมพูดไม่ออกเลยคือเช้าตรู่ ของอีกวัน ผมได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากห้องของพระพาย ผมกำลังจะออกไปดูพอเปิดประตูก็เห็นเจ้าเสือออกมาจากห้องของพระพาย สภาพเหมือนคนที่พึ่งตื่นก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองอย่างหงุดหงิด
ผมหันไปทางห้องของคุณแม่ คุณพระช่วย...ซวยแล้วเจ้าเสือ...คุณแม่ยืนแอบอยู่หลังประตูมองดูด้วยความสงสัย ต่อจากนี้ไปเจ้าเสือไม่มีทางรอดพ้นสายตาของคุณแม่แน่นอน
วันงานของอัญชลี พระพายแต่งตัวสวยจนน้องชายของผมถึงกับตาค้าง จ้องมองเธอนิ่งราวกับถูกสาป แม้
