ตอนที่ 11
811 คำ
"เสือทำถูกแล้วนะ เสือเป็นผู้ชายต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น แม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม อัญเข้าใจนะ และไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ขอให้เสืออดทนและเข้าใจน้องพระพายด้วย ส่วนเรื่องของเรา อัญว่าเราห่างกันสักพักเถอะนะ เสือจะได้มีเวลาทบทวนเรื่องต่าง ๆ"
ผมนิ่งฟังอัญพูดอย่างรู้สึกผิด เธอเข้าใจผมทุกอย่าง และไม่เคยโทษผมเลยไม่ว่าผมจะทำอะไรผิด เธอก็จะไม่เอ่ยโทษผม เธอเป็นคนเดียวที่เข้าใจผม อยู่ข้างผมเสมอมา
"เสือไปอาบน้ำก่อนดีไหม จะได้รู้สึกดีขึ้น เผื่อคิดหาทางออกได้ว่าจะเอาไงต่อ"
ผมทำตามที่อัญบอก ลุกขึ้นเดินไปห้องนอนตัวเองอย่างเลื่อนลอย ในหัวมีเรื่องให้คิดเต็มไปหมด
ผมเปิดฝักบัวให้สายน้ำไหลลงมาชำระร่างกาย มองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ ก็เห็นรอยเล็บแดงเถือกเป็นทาง ร่องรอยที่เธอจิกและข่วนลงไปบนหน้าอกของผม บ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่เธอได้รับจากการกระทำของผม
สายน้ำที่ไหลชโลมอาบลงมา ทำให้ผมรู้สึกแสบสันจนต้องหันหลังไปส่องกระจกดู ถึงได้เห็นว่ามีรอยเล็บอยู่บนไหล่ทั้งสองข้าง ผมนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่าฤทธิ์ยายังไม่หมดไปจากตัวผมหรือเพราะอะไร แค่เพียงนึกถึงใบหน้าและเนื้อสัมผัสนุ่มนวลของร่างกายเธอ ก็ทำให้รู้สึกถึงอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นมาเองแบบไม่มีสาเหตุ จนต้องสะบัดหัวไล่ความรู้สึกนั้นออกไป และอาบน้ำต่อให้เสร็จ
ผมกลับออกมานั่งลงที่เดิม มองออกไปข้างนอกฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว ผมนั่งรอเพื่อจะตกลงกับเธอให้รู้เรื่อง ในใจของผมมันร้อนรนจนแทบนั่งไม่ติด รอคอยคนในห้องว่าเมื่อไหร่จะออกมาซะที จวบจนนาทีที่ประตูห้องเปิดออกผมก็ลุกพรวดขึ้นจากโซฟาทันที
พระแพงเดินออกมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่สองใบ เธอวางมันลงตรงโต๊ะติดทางออก เหมือนเตรียมความพร้อม ผมลุกขึ้นเดินวนไปตามเธอ จนเธอเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งหนึ่ง
พักใหญ่พระแพงก็เดินออกมาพร้อมเธอคนนั้น คนที่ผมร้อนรนอยากจะเจออีกสักครั้ง เธอใส่กระโปรงยาวสีขาว กับเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวตัวบางเบา ข้างในมีซับสีเดียวกัน ผมจ้องมองเธอที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ขอบตาแดงช้ำ ใบหน้าซีดเซียว
ผมละสายตาลงไปที่ลำคอขาว ที่มีผมยาวปกคลุม แต่รอยรักที่ผมฝากไว้ยังคงเด่นชัด แม้จะโดนปกปิดด้วยแป้งรองพื้นก็ตาม
"ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะทำตามที่พระพายต้องการ ทุกอย่างจะปกติเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และพวกแกทุกคนก็ห้ามพูดถึงเรื่องวันนี้อีก ไม่อย่างงั้นฉันจะไม่นับว่าพวกแกเป็นเพื่อนอีกต่อไป เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ จะต้องเป็นความลับที่พวกแกจะต้องรักษาไว้เท่าชีวิต"
ผมหูอื้อไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินว่าเธอปฏิเสธผม และขอให้เรื่องนี้ปิดตายเป็นความลับ
"ส่วนแกไอ้เสือ ฉันขอร้องให้แกช่วยลืมเรื่องทุกอย่างซะ อย่ายุ่งหรือเข้าใกล้น้องสาวฉันอีก "
"......" ผมถึงกับพูดไม่ออก
"ส่วนเรื่อง...ท้อง...ไม่ต้องห่วงยาคุมฉุกเฉินน่าจะยังทัน แกสบายใจได้เลย"
ผมสบายใจงั้นเหรอ หรือเธอคนนั้นกันแน่ที่สบายใจ ในเมื่อเธอปฏิเสธผมและเกลียดผมมาก ผมก็คงต้องยอมแพ้และต้องปล่อยเธอไปสินะ
ผมจ้องใบหน้าเธอไม่วางตา มองเห็นสายตาหวาดกลัวที่เหลือบมามอง ผมจึงตอบเธอเพื่อย้ำให้เธอสบายใจ ว่าคนที่เธอเกลียดจะไม่ยุ่งกับเธออีกถ้าเธอต้องการ
"โอเค พี่ยอมแพ้แล้ว"
ผมยกมือสองข้างขึ้นเพื่อแสดงให้เธอเห็นว่าผมยอมแพ้จริง ๆ ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นน้ำตาเฮงซวย ที่ดันเอ่อคลอจนจะล้นออกมาให้เธอเห็น
"พี่ยอมแล้ว พระพาย ถ้าเธอต้องการแบบนี้ พี่ก็จะตามใจเธอ"
เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าผม แต่วิ่งผ่านหน้าผมออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่น้ำตาของผมเอ่อคลอและร่วงลงมาอาบสองแก้ม ผมหลับตาลงด้วยความปวดร้าวที่หัวใจ พร้อมภาพที่เธอวิ่งออกไปแบบไม่มีเยื่อใยใด ๆ เลย
- ผู้เขียน
