ฉันส่องดูตัวเองอยู่ในกระจก จ้องไปที่รอยจูบที่เราประทับไว้ โชคดีที่มันไม่ช้ำแค่แดงจาง ๆ ลงรองพื้นบาง ๆ ก็สามารถกลบรอยแดงได้แล้ว แต่หัวใจที่ชอกช้ำนี่สิ ต้องใช้อะไรกลบถึงจะจางหายไปได้ ขณะที่ฉันกำลังเหม่อลอยโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจนฉันสะดุ้งตกใจ
[พระพาย...พี่เองเป็นไงบ้างวันนี้เหนื่อยไหม]
พี่พระแพงนั่นเอง ทุกเย็นพี่จะโทรหาฉันเพื่อไถ่ถามทุกข์สุขด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ พี่ก็เป็นห่วงตลอดว่าฉันจะลำบากใจ
"ไม่ค่ะพี่พระแพง วันนี้พระพายสอนคุณป้าทำลูกชุบขายดีมากเลยค่ะ หมดตั้งแต่บ่ายเลย...ร้านของคุณป้าลูกค้าเยอะมากเลยค่ะ"
[เหรอ...แล้วลูกค้าชอบขนมสูตรของเราบ้างไหมเอ่ยปากชมไหม]
"ค่ะ...ชมทุกคนเลย โดยเฉพาะคุณแม่ของโอมท่านเหมาที่เหลือหมดเลยค่ะ "
[ท่านไปทานข้าวที่นั่นเหรอ แล้ว...โอมไปด้วยไหม]
" มาค่ะ...ยังชวนพระพายไปดูหนังกันเลยค่ะ เนี่ยพระพายก็รออยู่ "
[ไปดูหนังกะโอม...อะไรยังไงเนี่ยพี
