ยายตัวเเสบ
1433 คำ
"พี่ภาคินขาา พรีมอิ่มแล้วค่ะเรากลับกันเถอะ พรีมรู้สึกง่วงๆยังไงไม่รู้เมื่อคืน
พรีมก็แทบไม่ได้นอนเป็นเพราะพี่ภาคินคนเดียวเลย"
พิมรดาเดินไปดึงภาคินออกมาเธอแกล้งกอดแขนแล้วเอาหน้าซบลงไปที่เเขนแข็งแรงของเขา พร้อมกับส่งยิ้มเยาะไปให้หญิงสาวอีกคน
ภาคินวางเงินไว้ที่โต๊ะ ด้วยจำนวนที่มากพอสำหรับค่าอาหารก่อนจะพาพิมรดาเดินออกไปขึ้นรถ พอมาถึงรถพิมรดาก็ปล่อยแขนเขาทันทีเธอเดินขึ้นรถไปนั้งหน้าบึ้งอยู่บนรถ
ภาคินส่ายหน้ายิ้มๆ เขารูว่าเธอทำประชดศศิ
"แสบนักนะคุณ"
"ช่วยไม่ได้อยากมาว่าพรีมก่อนทำไม"
"โกรธที่เขาว่าคุณเป็นเด็กว่างั้น"
"ต้องเป็นผู้ใหญ่แบบพวกคุณหรือไง พูดแต่เรื่องอย่างว่า"
"เรื่องอย่างว่าคือเรื่องอะไรรู้หรอ"
เขาย้อนถามขำๆกับท่าทีของเธอ
"เด็กอมมือยังรู้เลยค่าาา พวกผู้ใหญ่ชีกอ"
"เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาให้มันดีๆหน่อย"
"คำก็เด็กสองคำก็เด็ก พรีม26 แล้วได้ยินไหมมมมม.."
เธอตะโกนใส่เขา ชัยกับโจที่ขับรถอยู่ถึงกับอมยิ้ม เขาไม่เคยเห็นเจ้านายเขาผ่อนคลายแบบนี้มาก่อน
"จะตะโกนทำไมอยู่กันใกล้แค่นี้เอง"
"ก็คุณชอบว่าพรีม"
"ไม่เรียกพี่แล้ว"
ภาคินยกคิวเป็นเชิงถาม
"ไม่"
"หึๆเอาแต่ใจจริงๆ"
พิมรดานั้งหน้าบึ้ง
"เดียวพรุ่งนี้ผมจะพาคุณเข้าบริษัทพ่อคุณ คุณต้องเข้าไปแสดงตัวให้เร็วที่สุด คุณพร้อมไหม"
"พรีม...ต้องไปเผชิญหน้ากับพวกเขาจริงๆแล้วใช่ไหมคะ"
"ชีวิตมันต้องสู้แบบนี้เเหละ ไม่มีที่ยืนสำหรับคนแพ้"
"ยังไงก็เตียมตัวไว้ก็แล้วกันพรุ่งนี้เช้าผมจะมารับแต่เช้า"
"มารับแต่เช้า แล้วคุณจะไปไหนคะ"
พิมรดารีบถามออกไป แต่ก็นึกได้ว่ามันเป็นการเสียมารยาท
"เอ้ออ..พรีมขอโทษค่ะ"
"ผมไปทำงาน แล้วจะเข้าไปเคลียร์เอกสารที่ออฟฟิศถ้ามันดึกมากก็อาจจะนอนที่บ้านผม เอ้อ..นอนที่ออฟฟิศนะ"
ความจริงแล้วภาคินไม่ได้อยู่ที่บ้านพ่อกับแม่ เขาเองก็มีบ้านหลังเล็กๆที่อยู่ติดกับออฟฟิศของเขา มีช่วงนี้แหละที่เขาต้องกลับไปนอนที่บ้านใหญ่
"ค่ะ พรุ่งนี้พรีมจะเตียมตัวรอ"
พิมรดาพูดหงอยๆ
แล้วเธอก็เงียบไปจนรถมาจอดที่หน้าบ้านใหญ่
"ขอบคุณนะคะ"
เธอยกมือไหว้เขาแล้วก็เดินลงจากรถเข้าบ้านไป
ชัยก็ออกรถทันที
"สงสารคุณพรีมนะครับพอรู้ว่านายไม่อยู่บ้านดูเศร้าๆไปเลย"
โจพูดขึ้น
ภาคินไม่ตอบอะไรได้แต่มองออกไปนอกกระจกรถ
"อ่าวหนูพรีมกลับมาแล้วหรอลูก แล้วพี่เขาไปไหนแล้วละ"
คุณภาวิณีถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพิมรดาเดินเข้ามาคนเดียว
"คุณภาคินบอกว่าจะไปทำงานแล้วก็จะนอนที่ออฟฟิศค่ะ พรุ่งนี้เช้าเขาจะมารับพรีมเข้าบริษัทแต่เช้า"
พิมรดาบอกคุณภาวิณี
"พี่เขาก็แบบนี้แหละ มีพักนี้แหละที่ป้าพอได้เห็นหน้าพี่เขาบ้าง ก่อนหน้านี้บางที่เป็นเดือนก็ยังไม่เห็นหน้าลูกเลย ตาเล็กเองก็เหมือนกันอยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ เดือนหนึ่งเห็นหน้ากันกี่ครั้ง"
"อ่าววว..ทำไมวนมาที่ผมครับคุณแม่"
คนิตที่พึ่งกลับจากโรงพยาบาลหลังจากไม่ได้กลับมาสองวันติดเคสผ่าตัด วันๆแทบจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน
"หรือไม่จริง มีลูกก็เหมือนไม่มี"
"โอ้ๆ อย่างอนน้าา เดี๋ยวพี่ใหญ่ก็มีหลานมาให้เลี้ยงแล้วทีนี้จะได้ไม่เหงา"
คนิตเดินมากอดผู้เป็นแม่ไว้อย่างประจบ
ทำให้พิมรดายิ้มไปด้วยกับความน่ารักของแม่กับลูก
"แล้วนี้หนูพรีมทานอะไรมาหรือยังจ้ะ"
"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณป้า"
"งั้นเด็กๆคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่เข้าไปดูความเรียบร้อยในครัวหน่อย
"น้องพรีมเป็นไงบ้างครับ รู้สึกโอเคดีหรือยังถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยบอกพี่ได้นะพี่ยินดี"
คนิตเอ่ยขึ้นหลังจากที่คุณภาวิณีออกไปแล้ว
"ขอบคุณนะคะพี่คนิตแค่นี้ทุกคนก็ลำบากกับพรีมมากพอแล้วค่ะ"
"อย่าคิดแบบนั้นสิครับทุกคนเต็มใจช่วยน้องพรีมอยู่แล้ว พรีมก็เหมือนลูกบ้านนี้เป็นน้องสาวพี่อีกคน เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้วนะครับ"
"ค่ะ"
พิมรดายิ้มรับ คนิตดูเป็นผู้ชายอบอุ่นเวลาเธออยู่ใกล้เขาเธอรู้สึกสบายใจ
"งั้นพรีมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ"
"ครับ เจอกันมื้อเย็น"
หลังอาหารเย็นผ่านไป ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำกิจส่วนตัวของใครของมัน
พิมรดาออกมาเดินเล่นนอกบ้าน ในสวนหย่อมข้างบ้าน
"ฟ้าเริ่มมืดแล้วยังไม่ขึ้นบ้านหรอครับ"
เสียงดังขึ้นข้างหลังเธอ
"พี่คนิต...ออกมาเดินเล่นเหมือนกันหรอคะ"
"ครับ เดินให้อาหารย่อยหน่อย"
"นั้งด้วยกันไมคะ"
"ก็ดีครับ ว่าแต่พี่จะรบกวนน้องพรีมหรือเปล่า"
"ไม่หรอกค่ะ พรีมไม่รู้จะทำอะไรก็เลยนั้งคิดอะไรไปเลย"
"คิดอะไรก็ได้แต่อย่าคิดมากนะครับ"
"หึ..อันนี้เล่นมุกใช่ไหมคะ"
"วาาา..จบกันไม่ขำเลยหรอครับ"
"พี่คนิตเหมาะที่จะเป็นหมอที่สุดแล้วค่ะ คริๆ"
พิมรดาหัวเราะออกมากับท่าทางของเขา
"ฮ่าาๆๆ พี่ก็อยากเป็นหมอที่ตลกนิดหน่อยก็ไม่ได้เลยหรอครับ"
คนิตหัวเราะบ่าง
"ว่าแต่วันนี้ไม่เจอพี่กลางเลยครับ"
"คุณภาคินเขาไปทำงานนะคะ พรุ่งนี้เช้าเขาถึงจะมารับพรีม"
"อ้อ...น้องพรีมอยู่กับพี่กลางเป็นไงบ้างครับ"
"ก็...ดีค่ะ แต่ดูเหมือนคุณภาคินจะคิดแต่ว่าพรีมเป็นเด็ก เขาคงหงุดหงิดที่ต้องคอยดูแลพรีมมั่งค่ะ"
"ไม่หรอกครับ พี่กลางเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ ปากอาจจะร้ายแต่ใจดีสุดๆ"
"ตอนนี้พรีมเจอปากร้ายแล้วเหลือแค่ใจดีค่ะ"
"ฮ่าาๆๆ น้องพรีมนี้ก็ตลกดีเหมือนกันนะครับ"
"พรีมพูดเรื่องจริงค่ะ"
"คนอย่างพี่กลางถ้าเขาไม่เต็มใจทำอะไรไม่มีใครบังคับเขาได้หรอกครับอย่างเรื่องน้องพรีม ถ้าพี่กลางไม่เต็มใจต่อให้คุณพ่อกับคุณแม่บังคับยังไงพี่เขาก็ไม่ช่วยหรอกครับ"
"พี่คนิตกำลังจะบอกว่าคุณภาคินเต็มใจที่จะช่วยพรีมอย่างนั้นหรอคะ"
"ใช่ครับ"
พิมรดาเงียบไป เธอก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น
"ขึ้นบ้านกันเถอะครับ เริ่มมืดเเล้ว"
"ค่ะ"
แล้วทั้งสองก็เดินขึ้นบ้านไป
พิมรดายืนรับลมอยู่ที่ระเบียงห้องถึงแม้ตอนนี้จะดึกมากแล้วก็ตาม เธอนอนไม่หลับเลยออกมายืนที่ระเบียงวันนี้ห้องข้างๆปิดไฟมืดบอกให้รู้ว่าเจ้าของห้องไม่อยู่
อยู่ๆเธอก็รู้สึกอากาศเย็นๆขึ้นมา เธอยืนกอดอกมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับ เธอมัวแต่ยืนมองท้องฟ้าไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลังเธอ
ภาคินเดินเขาห้องมาด้วยความเงียบเพราะกลัวจะรบกวนคนที่นอนอยู่ห้องข้างๆแต่เขาคิดผิด เพราะเเทนที่คนที่เขากลัวว่าจะเสียงดังรบกวนกลับออกมายืนอยู่ระเบียงเธอสวมชุดนอนสายเดียว
กระโปร่งยาวถึงขอเท้า ลมพัดเบาๆทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอได้กลิ่นหอมอ่อนลอยมาตามลม ภาคินแอบสูดดมกลิ่นหอมนั้นเบาๆ พิมรดาคิดอะไรเพลินๆแต่สักพักเธอรู้สึกเหมือนมีใครมองเธออยู่ คิดได้แบบนั้นเธอก็รีบหันกลับมา
"กะ..อี๊ดดด.."
ภาคินรีบเขาไปรอบเอวบางและยกมือปิดปากเธอไว้ไม่งั้นได้แตกตื่นกันทั้งบ้านแน่
- ผู้เขียน
