หึง
1328 คำ
"ตรงนี่เจ็บไหมครับ"
หมอปกรณ์ถามขณะที่กดลงไปที่ท้องของพิมรดา
"ไม่เจ็บค่ะ"
"แล้วตรงนี้ละครับ"
"ฮื้อออ..เจ็บ..เจ็บค่ะ"
"วันนี้ทานอะไรมามั่งครับ"
"ส้มตำ"
ภาคินตอบและมองหน้าหมอปกรณ์
หมอปกรณ์ใช้อุกรณ์ทางการแพทย์ ตรวจเช็คอาการอย่างละเอียดอีกครั้ง
"น่าจะเกิดจากการทานอาหารรสจัดเกินไป ทำให้เกิดกรดในกระเพาะอาหาร"
"แน่ใจนะไอหมอว่าแค่นั้น"
"เบื่องต้นเป็นเเบบนั้น เพราะจุดที่อันตรายกดแล้วไม่เจ็บ เดี๋ยวหมอจะฉีดยาให้นะครับและรับยากลับบ้านได้"
"ต้องฉีดยาด้วยหรอคะ"
พิมรดาหน้าซีดเธอกลัวเข็มที่สุด ชนิดที่ว่าถ้ายังมีสติอยู่ไม่มีทางที่เข็มจะได้จิ้มลงไปในเนื้อเธอ
"ถ้าปวดมากควรฉีดนะครับ จะทำให้อาการปวดหายเร็วขึ้น"
"ไม่ฉีดได้ไมคะ"
"อย่าดื้อพรีม"
พิมรดาน้ำตาคลอ เธอกลัวเข็มนี้น้าา
ปวดท้องก็ปวดตัวเองก็ยังหนีไปหาผู้หญิงอีกคงสุขสมแล้วสินะ
"ฮื้..อ..ฮื้อ.."
พิมรดาพยายามกันก้อนสะอื้นไว้
"ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวหมอจะทำเบาๆรับรองไม่เจ็บแน่นอน"
หมอปกรณ์ส่งยิ้มไปให้เพื่อเป็นการปลอบใจไม่ให้เธอกลัว
"ก็ได้ค่ะ"
เธอจำยอมแต่โดยดี ภาคินยืนมอง
เพื่อนกับพิมรดารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
พิมรดานอนหลับตาปี๋
"เสร็จแล้วครับ"
"เสร็จแล้วหรือคะ"
"หมอบอกแล้วไงว่าไม่เจ็บ"
"ไม่เจ็บจริงๆด้วย ทีหลังถ้าพรีมไม่สบายพรีมจะรีบตรงมาหาคุณหมอเลยค่ะ"
"ยินดีเลยครับ"
หมอปกรณ์พูดพร้อมกับส่งยิ้มกลับไปให้ผู้ป่วยสาวสวยที่นอนอยู่บนเตียง
"พวกฉันจะกลับได้ยังไอหมอ"
"เดี๋ยวทำประวัติให้ด้วยนะครับคุณภาคินเชิญครับ"
หมอปกรณ์ผายมือและส่งสายตาให้เพื่อนเป็นเชิงบอกว่า
(มึงออกมากับกูเลย)
ภาคินเดินตามหมอปกรณ์ออกไป
"เล่ามา"
หมอปกรณ์บอกเพื่อนหลังจากออกมาอยู่กันสองคน
"เรื่องมันยาวเดี๋ยวค่อยเล่าได้ไหมว่ะ"
"กูมีเวลา"
"อะไรของมึงว่ะไอ้หมอชอบเสือกเรื่องคนอื่นตั้งแต่เมื่อไร"
"มึงไม่ต้องเลย มึงไปเอาลูกเต้าใครมาอายุถึงยี่สิบหรือยังข้อหาพรากผู้เยาว์คุกนะมึงไอ้คิน"
"จะบ้าหรือไง เขาอายุ26ปีแล้ว เป็นลูกสาวเพื่อนพ่อกับแม่กูเอง"
"งั้นก็เล่ามาปกติมึงไม่เป็นแบบนี้ คนนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ"
แล้วทั้งสองก็นั้งซักประวัติกันยกใหญ่
"น่าสงสารน้องเขาจังเลยวะ"
หมอปกรณ์พูดขึ้นหลังจากฟังเรื่องราวของพิมรดาจากปากเพื่อน
"เออ..แต่ตอนนี้กูจะพาเขากลับก่อน"
"เป็นห่วงเป็นใยเกินหน้าที่ไปหรือป่าว"
หมอปกรณ์แซวเพื่อน
"ทำตามหน้าที่โว้ย"
"งั้นกูจีบ...น้องเขาออกจะน่ารัก ตาคม ผมยาว หน้าหวานสเปคกูเลย"
"เสือก~"
"อ่าวววว!!..หวงทำไมวะไหนบอกไม่มีอะไรไง ถ้าน้องเขาชอบกูมึงก็หมดภาระเลยนะโว้ย"
"กูจะพูดอีกครั้ง ไม่ต้องเสือก"
พูดเสร็จภาคินก็เดินออกไป ปกรณ์ได้แต่ยืนขำกับท่าทีของเพื่อน เขาแค่อยากรู้ท่าทีของเพือนรักแค่นั้นแหละว่าจะเป็นยังไงแล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ
"หมดกันไอเสือเพื่อนรัก..ฮ่าๆๆ"
ปกรณ์พูดคนเดียวก่อนจะเดินตาม
ภาคินออกไป
"เป็นไงบ้างครับดีขึ้นหรือยัง"
หมอปกรณ์ถามหลังจากที่เดินกลับมาที่เตียวผู้ป่วยพร้อมกับภาคิน
"ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ก็ยังมีเจ็บอยู่นิดหน่อยค่ะ"
"เดี๋ยวก็ดีขึ้นเลื่อยๆครับ แต่ถ้าไม่ดีขึ้นก็กลับมาได้เลยเดี๋ยวพี่ตรวจให้อีกรอบ"
"ขอบคุณนะคะคุณหมอ"
"เรียกพี่หมอก็ได้ พี่ชื่อหมอปกรณ์เป็นเพื่อนกับภาคิน"
"ค่ะพี่หมอขอบคุณพี่หมออีกครั้งนะคะ"
"ยินดีครับ"
หมอปกรณ์เเกล้งส่งเสียงหวานให้ผู้ป่วยสาว
"จะคุยกันอีกนานไม หรือจะนอนดูแลกันไปเลยฉันจะได้กลับก่อน"
ภาคินเริ่มทนไม่ไหว
"ก็ได้นะ ฉันไม่ติด"
หมอปกรณ์พูดขึ้น พร้อมกับยักคิ้วส่งให้เพื่อน
"ไอ้โจไปเตียมรถ"
ภาคินสั่งลูกน้อง
"ครับนาย"
"ลุกไหวไม"
ภาคินถามพิมรดา
"ไหวค่ะ"
พิมรดาค่อยๆลุกขึ้นโดยมีพยาบาลช่วยประคอง
"พรีมไปก่อนนะคะพี่หมอ"
"ครับ แล้วพบกันนะครับ"
"ค่ะ"
เธอส่งยิ้มแห้งไปให้หอมปกรณ์เพราะยังรู้สึกปวดบิดๆท้องอยู่
"คงจะหายแล้วมั่งหมอดูแลดีขนาดนี้"
ภาคินพูดขึ้นหลังจากขึ้นมาอยู่บนรถกันแล้ว
"ให้พรีมนอนที่นี้ก็ได้นะคะ พรีมจะได้ไม่ต้องเป็นภาระคุณ"
เธอพูดขึ้นด้วยความน้อยใจ
"ทำไมอยากนอนมากเลยหรือไง"
"ก็ดีไม่ใช่หรอค่ะ เผื่อว่าคุณจะกับไปต่อกับคุณนัตตี้อะไรนั้น ความจริงคุณไม่ต้องพาพรีมมาก็ได้ให้พี่โจพามาก็ได้ จะได้ไม่ต้องมาอารมณ์เสียใส่พรีม"
ภาคินหันขวับไปทางลูกน้องสองคนนั้นก็คือชัยที่ขับรถอยู่กับโจที่นั้งอยู่ข้างๆคนขับ โจกับชัยหนาวๆร้อนขึ้นมาทันที งานงอกแน่คราวนี้
"คุณรู้ได้ไง"
"รู้ก็แล้วกัน"
"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด"
"ผู้ชายนัดผู้หญิงมาหาเขามาเล่น
เป่ายิ้งฉุบกันหรอ"
"มีเหตุผลหน่อยสิทำตัวเป็นเด็กไม่ฟังอะไรเลย"
"ใช่สิ พรีมเป็นเด็กจะไปสู้สาวๆของคุณได้ไงพรีมทำอะไรก็ไม่ถูกใจคุณไปหมด งั้นก็เชิญคุณกลับไปหาผู้หญิงของคุณเถอะ"
"เฮ้อออ..."
ภาคินถอนหายใจ พูดอะไรไปตอนนี้เธอก็ไม่ฟังอยู่ดี แล้วทั้งคู่ก็นั้งเงียบจนถึงบ้าน
พอถึงพิมรดาก็เดินลงรถไปเงียบๆถึงแม้จะดีขึ้นแล้วแต่ก็ยังเจ็บอยู่ พอเดินเข้ามาถึงในบ้านมันก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา พิมรดาหยุดเดินเธอเกาะโต๊ะไว้พยายามไม่ร้องออกมา
"เจ็บท้องหรอ"
"ไม่ค่ะ พรีมไม่ได้เป็นอะไรพรีมขอตัวนะคะ"
เธอพยายามจะก้าวเท้าเดินให้ถึงห้อง แต่มันก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาอีก
"อึก.."
พิมรดางอตัวลงเล็กน้อย
"ว้ายยยย"
เธอร้องด้วยความตกใจ ภาคินอุ้มเธอไว้ในอ้อมเเขนก่อนจะพาเดินเข้ามาในห้องของเธอ
"ปล่อยพรีมนะ พรีมเดินเองได้"
"อย่าดื้อพรีม"
เขาวางเธอลงบนเตียงนุ่ม และหยิบยาขึ้นมาดูก่อนจะส่งยาให้เธอกิน แล้วเขาก็เดินออกไปข้างนอก เธอเขาใจว่าเขาไปแล้ว น้ำตาแห่งความน้อยใจก็ไหลออกมาอีกครั้ง
"มีใครอยากจะพูดอะไรกับฉันไม"
ภาคินเอ่ยขึ้นหลังจากที่ดินออกมาจากห้องของพิมรดา และพบว่าลูกน้องตัวต้นเรื่องยังอยู่ทั้งสองคน
"เออ..ผมขอโทษครับนาย ผมคุยกับ
ไอ้ไม้อยู่ที่รถไม่คิดว่าคุณพรีมจะมาได้ยินเข้า"
ชัยยืนก้มหน้าขอโทษนาย
"พรุ่งนี้เช้ามึงกับไอ้ไม้วิ่งรอบรั่วคนละ 50รอบ โจมึงดูด้วยถ้าไม่ถึง50รอบอย่าให้มันหยุด"
"ครับนาย"
พูดเสร็จภาคินก็เดินเข้าห้องตัวเองไป
"50รอบ ตายแน่ๆ"
ชัยบ่น
"ตายไม่ตายเดี๋ยวก็รู้ ไป ไปนอนได้เเล้วเก็บแรงไว้วิ่งพรุ่งนี้สมน้ำหน้าปากหมาดีนัก"
โจพูดก่อนจะเดินกลับห้องของเขาไป
ส่วนชัยก็เดินคอตกกลับห้องพักตัวเองไป
- ผู้เขียน
