"อึก! ถอยออกไปนะ ฉันรังเกียจคุณที่สุด เกลียดคุณที่สุดด้วย" เรเชลร่ำไห้ออกมาแม้จะมีความรู้สึกแปลกๆ กำลังแทรกแซงไปทุกสัดส่วนของร่างกาย
คริสยังคงตะโบมดูดดุนปลายถันอย่างหนักหน่วงและเอาแต่ใจ เขาขยับสะโพกสอบเบาๆ เพื่อควบคุมแก่นกายเย้าหยอกกลีบดอกไม้อวบที่ยังไม่คลี่แย้มดีนัก
"อื้อ! ถอยออกไปนะ"
"เธอจะขัดขืนฉันทำไม! ฉันรู้ว่าร่างกายของเธอต้องการฉันมากแค่ไหน" เขาถอนริมฝีปากออกมาและหยัดกายขึ้นตรง คริสจับเรียวขาสวยแยกออกจากกัน จากนั้นจึงเบียดแทรกความใหญ่โตของตนเอาเข้าไปในกลีบเกสรด้วยความยากลำบาก
ความรู้สึกเจ็บปวดร้าวลงมายังต้นขาทำให้เรเชลร่ำไห้หนักยิ่งขึ้น เยื่อพรหมจรรย์ของเธอกำลังถูกทำลายลงทว่าความเจ็บปวดบริเวณนั้นกลับไม่บอบช้ำเท่าหัวใจที่กำลังแตกสลาย
"อื้อ! เจ็บนะ!" คริสแปลกใจกับสัมผัสที่เขาไม่เคยได้รับจากที่ไหนมาก่อน แววตาเย็นชาจ้องมองเรือนร่างอรชรก่อนจะกวาดสายตาลงมายังจุดหลอมรวมร่างกาย แก่นกาย
