มีอาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของร่างกายแฟนหนุ่ม ไอความร้อนที่แผ่กระจายออกจากลำตัวของเขากำลังซึมซับลงบนผิวอันบอบบางของเธอราวกับแดดกำลังแผดเผา
"คุณ...ทำไมถึงได้ตัวร้อนแบบนี้ล่ะ?" วอนยอมตัดใจดึงแก่นกายของตนเองออก เขาพลิกตัวนอนลงไปบนที่นอนพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบหน้าของตนเองเบาๆด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย มีอาขยับมือขึ้นไปอังหน้าผากของเขาอีกครั้ง
"ไม่เห็นรู้สึกเลยว่าเป็นไข้" เขาพูดเสียงเบาซึ่งบ่งบอกถึงความอ่อนเพลีย
"ไม่เป็นไข้ได้ยังไงดูสิตัวร้อนจี๋อย่างกับไฟเลย"
"เดี๋ยวไปอาบน้ำคงดีขึ้น"
"ไม่ได้ เดี๋ยวหนูไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ดีกว่านะคะ" คนตัวเล็กลุกจากเตียงด้วยความลุกลี้ลุกลน มือเรียวเอื้อมไปหยิบชุดนอนแบบคลุมมาสวมลวกๆ
"ไม่เป็นไรมากหรอกน่า..." เขายังคงยืนยันแม้ผิวหน้าและแววตากำลังแดงก่ำเพราะฤทธิ์ไข้ก็ตาม
"พูดมากน่า เดี๋ยวหนูลงไปบอกให้แม่บ้านทำข้าวต้มก่อนนะ คุณจะได้ทานแล้วก็ทานยา แต่ถ้าเกิดว่าทานย
