"ไอ้อาชิ" ภูเดินตามอาชิจนมาที่มุมตึก
"กูขออยู่คนเดียว" สองมือหนาค้ำยันไปที่พนังตึก ก้มหน้า พยายามสงบสติอารมณ์
"มึงจะมาอยู่อะไรตรงนี้ เดี๋ยวชะเอมก็ออกมาแล้ว กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไงแต่มึงก็อย่าลืมสิวะว่ามันคือการแสดง มันคือการแสดงนะเว้ย" ภูย้ำในคำพูดของตัวเองเพื่อเตือนสติเพื่อน
"กูรู้ แต่กูทำใจไม่เคยได้เลยว่ะเวลาที่ชะเอมอยู่ใกล้คนอื่น แล้วสายตาที่เอมมองมัน มันก็ทำให้กูอดหึงไม่ได้ เอมเป็นของกู กูไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องเอม กูคนเดียวที่สามารถแตะต้องเอมได้"
"ชะเอมก็แค่เล่นไปตามบท ไอ้สายฟ้าก็เหมือนกัน มึงลืมไปแล้วหรอว่าสายฟ้ากับแบมเป็นแฟนกันแล้ว"
"มึงแน่ใจว่ามันจะเลิกรักเอมแล้วจะไปรักแบม เวลาเพียงแค่ชั่วข้ามคืนเองนะเว้ย มันสามารถเปลี่ยนความรู้สึกตัวเองได้ง่ายๆ หรอวะ"
"..........." ภูมีสีหน้าครุ่นคิดกับคำพูดของอาชิ ระยะเวลาสามสี่ปีที่สายฟ้าหลงรักชะเอม กับเวลาแค่ข้ามคืนของสายฟ้ากับแบม
"หัวใจคนเ
