"พี่บัวนองกับน้องฟ้าใสไม่ได้หยอคะ ถ้าพี่บัวกลับบ้างแย้วใครจะช่วยยุงฉายฟ้าอาบน้ำ แย้วใครจะคอยให้กำยังใจเวยาน้องฟ้าใฉกิง นม" เอมมาลินบอกเสียงเศร้าเมื่อได้เวลาต้องกลับบ้าน
"น้องฟ้าใสนอนหลับค่ะ พี่บัวเห็นไหม เดี๋ยวลุงสายฟ้ากับป้าแบมก็ต้องนอนหลับเหมือนน้องฟ้าใส ไว้พรุ่งนี้เราค่อยมาหาน้องกันใหม่นะคะ ป่านนี้คุณปู่กับคุณย่าคิดถึงพี่บัวแย่แล้ว พี่บัวไม่คิดถึงคุณปู่คุณย่าหรอคะ" ชะเอมโน้มน้าวลูกสาวที่นั่งเกาะขอบเตียงมองเรนิตาไม่ห่าง
"ก็ได้ค่ะ พี่บัวยอมกลับก็ได้... น้องฟ้าใฉขา พี่บัวกลับไปเปงน้องบัวของคุงปู่คุงย่าก่องนะ แย้วพรุ่งนี้ค่อยเปงพี่บัวของน้องฟ้าใฉใหม่นะ...ป้าแบมขาพี่บัวหอมน้องฟ้าใฉก่องกลับได้ไหมคะ"
"ได้สิคะ" แบมตอบพลางยิ้มให้กับน่ารักน่าเอ็นดูของเอมมาลิน
"พี่บัวหอมน้องเบาๆ นะครับ เดี๋ยวน้องตื่น" อาชิบอกลูกสาว
"ค่ะ คุงพ่ออุ้มหน่อย" เอมมาลินตอบก่อนจะชูแขนให้ผู้เป็นพ่ออุ้มแล้วโน้มตัวก้มลง
