ตามเป็นเมีย
1168 คำ
สามวันผ่านไป...
"อ้าวชน~~~"
เสียงคนเมาเอ่ยคางยานก่อนจะตามด้วยเสียงแก้วเครื่องดื่มสีอำพันชนกันดังติ้ง ติ้ง กลุ่มหนุ่มหล่อสี่คนกำลังเมามายได้ที่ นี่เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว คนปกติหลายคนคงกำลังหลับสบายบนที่นอน และยังมีหนุ่มสาวหลายคู่ออกมาล่าราตรี
แต่ไม่ใช่กลุ่มของสี่หนุ่ม ซัน ทัพ เสือ และเจย์เดน ที่ตั้งใจออกมาเมา และก็คือการเมาจริง ๆ ไม่มีการสนหญิงใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่แน่ว่ากว่าจะเรียนจบอาจจะเป็นโรคตับเเข็งตายเสียก่อนมีเมีย
"แดกให้ลืม" เสียงทัพที่เมาจนเซแต่กลับยังฝืนยกแก้วต่ออย่างไม่หวาดหวั่น
"ลืมไรวะ?" เจย์เดนถาม
"ลืมกุญแจห้อง ฮ่ะ ฮ่า "
ทัพเปล่าเล่นมุกซะหน่อย หนุ่มหล่อตาปิดคนนี้ลืมจริงไม่ใช้ตัวเเสดงแทน เขาน่ะเมาแล้วลืมทุกอย่างที่จำเป็น วันก่อนก็ลืมกางเกงในไว้ในห้องรุ่นน้อง ดีที่เธอเอามาคืนไม่อย่างนั้นคงต้องซื้อใหม่ ยิ่งลายเสือดาวตัวโปรดด้วย หากหายไปคงเสียดายแย่
"วันนี้ไม่เมาไม่กลับโว้ย เอ้าเพื่อน แดก~~"
"กูแดกจนจะตายห่าละ~"
ซันที่เมาหนักจนตาแทบปิด ประคองสติแทบไม่อยู่ นั่นก็เพราะโดนเพื่อนลากมาดื่มตั้งแต่สามทุ่มจนตอนนี้ยังไม่ได้พัก ยกแก้วเเล้วแก้วเล่าจนจะตายอยู่แล้ว โลกข้างกายเริ่มหมุนรอบจนอ้วกแทบพุ่ง หากมากกว่านี้เขาคงภาพตัดนอนแผ่เป็นปลาย่างแน่
"เฮ่ย อย่าอ่อนแอดิวะ ถ้ามึงแดกไม่หมดขวดนี้พวกกูไม่ให้กลับนะเว้ย" เสือที่กอดรั้งคอซันไว้เอ่ยขึ้น สภาพเขาเองก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่เหลือมากนัก
"พวกมึงให้มันแดกเอาโหล่หรือไงหา!?"
"หมิว"
"เจ๊หมิว"
"หมิวเพี้ยนนนน" ทัพที่เมาแล้วร้องเสียงเพี้ยน ก่อนจะทิ้งร่างลงนอนทักทายพื้นเป็นคนแรก
"หมิว ฮึก เพื่อน มึงมาช่วยชีวิตกูแล้ว"
ซันที่เมาแอ๋รีบปัดมือเสือออกก่อนจะพยายามยันกายเข้าไปเกาะหมิวไว้อย่างต้องการที่พึ่ง เพราะถ้าขืนอยู่กับไอ้ขี้เมาพวกนี้ต่อมีหวังเขาอ้วกแตกแน่ หมิวเป็นทางรอดทางเดียวของเขาแล้ว
"เจริญกันจังนะพวกมึง แดกไม่ดูสารรูป"
คนตัวเล็กส่ายหน้าอย่างคนเอือมระอา เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงนอนขายาวสีเทา ที่เธอเเต่งตัวแบบนี้คงไม่มีใครคิดว่าเธอจะมากินเหล้าใช่ไหม ใช่แล้ว ไม่ผิด เธอไม่ได้จะมากินเหล้าซะหน่อย เพียงแค่ต้องมารับซันที่โทรขอความช่วยเหลือ รบกวนเวลานอนของเธอจริง ๆ เลย งานการไม่มีชวนเพื่อนกินเที่ยว ไอ้เจ้าพวกนี้มันน่านัก
"พวกกูคอแข็งจะตาย" เจย์เดนเองที่เมามากเช่นกัน หนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อแก้มแดงปลั่งส่งยิ้มหวานให้กับผู้มาใหม่ ก่อนจะพูดจาเสียงอ่อนราวกับเป็นคนละคน
"งั้นกูยืมคอมาทุบลูกเกาลัดได้ไหมล่ะ "
ว่าจบเธอก็เดินหนีซันที่กำลังคลานเข่าเข้าหา เธอเข้าไปดึงคอของเจย์เดนโยกไปโยกมาด้วยความหมั่นไส้ คุยนักคุยหนาว่าขอแข็ง เห็นเมาแต่ละทีอย่างอื่นเเข็งมากกว่าคอซะอีก เจย์เดนเป็นคนที่ดื่มน้อยมากในกลุ่ม เพราะเวลาเมาเขามักจะหลุดนิสัยคิมิโนะโต๊ะออกมา แล้วโดนเพื่อนล้อตอนสร่าง เลยไม่กล้าเมา
"โอย~~~ ไม่ได้~~"
เจย์เดนใช้เเรงที่เหลือยึดมือของหมิวไว้ เพราะหากเธอโยกอีกเขากลัวจะอ้วกใส่เธอต่างหาก
"งั้นก็พอ แยกย้ายกันกลับ"
เธอหยุดการกระทำก่อนจะเดินมาหิ้วร่างของซันขึ้น เพราะสภาพเขานั้นดูไม่ได้เป็นอย่างมาก เดี๋ยวเธอส่งซันเสร็จก็เตรียมลากพวกขี้เมานี่ต่อ
"ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด เหล้ายังไม่หมด"เสือยังคงยืนกรานทั้งตาปรือ
"ได้ มา กูเเดกเอง"
แต่แล้วทุกคนต่างต้องอึ้งตาค้าง เมื่อหมิวคว้าขวดเหล้าไปกระดกลงคอจนเกือบหมดขวดรวดเดียว โดยไม่หยุดเลยสักนิด น่ากลัวเกินไปแล้ว!
"เชี่ย"
"เมียแบบโหดว่ะ ต้องเมียใครสักคนในกลุ่มนี้แหละมาตามผัวกลับ
เสียงจากโต๊ะโดยรอบที่ส่งเสียงนินทาระคนอึ้งไม่หาย ซึ่งต่างจากโต๊ะเธอที่เงียบกริบ คนที่พอลืมตาได้อย่างเสือ เจย์เดน และซันนั้นถึงกับอ้าปากค้าง
"มะ หมิวมึงอย่ากินหมดนะเว่ย"
เสือที่ร้องห้ามเมื่อตั้งสติได้ และรีบกระโดดดึงขวดเหล้าในมือเธอมากอดไว้อย่างหวงแหน นั่นเพราะเขาเสียดายเหล้าต่างหาก หมิวเล่นกินไม่บันยะบันยังขนาดนั้นแล้วเขาจะกินอะไร?
"ให้มันกลับได้ยัง?"
คนตัวเล็กยกมือขึ้นเช็ดขอบปากก่อนจะชี้ไปที่คนตัวโตซึ่งคลานมากอดขาเธอไว้ราวกับผัวที่กำลังร้องขอชีวิต เมื่อโดนเมียสุดที่รักมาตามเจอที่ผับ ใครที่เห็นล้วนคิดไปในแนวทางเดียวกันทั้งหมด เพราะภาพที่กำลังชมอยู่นั้นช่างมีความเป็นไปได้สูงมาก
"กลับ ๆ เอามันกลับไปเลย" เสือรีบไล่ทั้งเธอและซันในทันที ตัวเปลืองเหล้ามาใครจะกล้าให้อยู่กันเล่า
"พวกมึงต้องให้กูส่งไหม?" เธอถาม
"ไม่ต้อง~~"
"โอเค งั้นกูจะพาซันกลับ"
เธอพยักหน้าและกำลังจะเดินออกไปแล้ว แต่ข้อมือข้างขวากลับโดนรั้งไว้เสียก่อน เป็นเจย์เดนที่รั้งตัวเธอเอาไว้ด้วยแรงน้อยนิด พอเธอหันไปก็สบตาเข้ากับดวงตาคู่คมสีย้ำตาลอ่อนที่มองเธอหยากเยิ้มจนขนตูดลุกฮือ
"กูก็เมาเหมือนกันนะ~"
"เอ้า นั่งอยู่สี่ตัวนี่มีใครไม่เมาบ้างวะ" เสือที่พูดสวนขึ้น สงสัยเมาจนใช้คำแทนตัวเองและกลุ่มเพื่อนผิดสินะ
"คน คน เรียกซะเหมือนหมูเหมือนหมา"
คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาทั้งตัวยังประคองกอดซัน เธอคิดว่าสภาพแต่ละคนไม่น่ารอดจริง ๆ นั่นแหละ หากตัดสินใจทิ้งก็สงสารกลัวจะเป็นภาระพนักงานให้ไล่กลับ
"เฮ้อ~เดี๋ยวกูเก็บหมดนี่แหละ"
บางทีเจ้ากรรมนายเวรของเราอาจจะมาในรูปแบบของเพื่อนก็มีความเป็นไปได้มากอยู่เหมือนกัน เธออาจจะเชื่อเรื่องพวกนี้มากไปด้วยส่วนหนึ่ง เพราะดูแต่ละคนแล้ววก็ทำเอาละเหี่ยใจเอาเรื่อง เดี๋ยวสร่างเมาเธอจะเอามานั่งปรับทัศนคติให้หมดเลย
- ผู้เขียน
