ฉันร้องไห้ฟูมฟายอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ควรมานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ ฉันควรตามคุณเหนือไปสิ
พอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบใส่เสื้อผ้าแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องทำงานของคุณเหนือ
“พี่รุ้งคะ คุณเหนือไปไหนคะ”
“พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ เมื่อกี้คุณเหนือไม่ได้บอกไว้”
เป็นแบบนี้แล้วฉันจะไปตามหาคุณเหนือได้จากที่ไหน ไม่ใช่ว่าเขาไปหาผู้หญิงคนนั้นหรอกหรอ ผู้หญิงที่โทรมาน่ะ
ฉันได้แต่เดินมานั่งลงบนโต๊ะของตัวเองด้วยความรู้สึกที่มันเจ็บปวดอีกครั้ง
แต่ไม่นานนักคุณเหนือก็เดินกลับมา ทำให้ฉันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่ได้ไปหาใครแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่กลับมาเร็วขนาดนี้
คุณเหนือเดินมาหยุดที่โต๊ะทำงานของฉัน แล้วพูด
“ฉันจะย้ายเธอให้กลับไปฝึกงานที่แผนกเดิม”
ด้วยความที่พี่รุ้งนั่งอยู่ตรงนี้ฉันจึงไม่สามารถแย้งอะไรได้มาก
“ทะ ทำไมล่ะคะ”
“อยู่ตรงนี้มันรกหูรกตาฉัน”
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ อี
