“จะเอายังไงกันแน่คะ พออยู่ก็ไล่ พอจะไปก็ไม่ให้ไป” ฉันถามคุณเหนือด้วยความรู้สึกที่สับสน
ไม่ต้องการฉันไม่ใช่หรือไง
“หายเจ็บขาแล้วหรือไง”
“…..”
“ทำไม เปลี่ยนใจอยากจะกลับไปหาไอ้ติณแล้วหรือไง พออ่อยฉันไม่สำเร็จก็จะกลับไปให้มันช่วยแก้ขัดให้ อย่างนั้นใช่มั้ย!!”
เพียะ!! ฉันตบหน้าคุณเหนือจนสุดแรงเมื่อเขาพ่นประโยคต่ำๆ แบบนั้นออกมาจนจบ
อะไรฉันก็ทนได้ทั้งนั้น แต่คำพูดพวกนี้ฉันไม่สามารถอดทนได่อีกต่อไป ถึงแม้ว่าฉันจะรักผู้ชายตรงหน้ามากขนาดไหนก็ตาม
“อยากให้เป็นแบบนั้นมากใช่มั้ยคะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มเสียงที่สั่นเครือเอาไว้ แล้วพูดต่อ “ค่ะ รินจะกลับไปหาคุณติณ รินต้องการให้เขาตอบสนองในสิ่งที่คุณเหนือรังเกียจ”
นี่คงเป็นคำตอบที่คุณเหนืออยากฟังมากที่สุด ในเมื่อเขาเอาแต่ผลักไสฉันนัก ก็คงไม่คิดจะแยแสอะไรฉันอยู่แล้ว
“ได้! ถ้าเธอต้องการแบบนั้นฉันจะเป็นคนไปส่งเธอเอง” คุณเหนือคว้ามามาจับแ
