ในตอนนี้ฉันอยากจะโทรหานาลินมาก แต่ก็ไม่อยากจะโทรไปรบกวนเพราะที่อังกฤษเวลานี้คงจะดึกแล้ว
“คุณเหนือจะพารินไปรับนาลินที่อังกฤษใช่มั้ยคะ”
“อื้ม”
“ขอบคุณมากนะคะ ^_^”
น้ำตาของฉันมันคลอเบ้า ถึงแม้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะทำร้ายหัวใจของฉัน ทำร้ายความรู้สึกของฉันจากคำพูด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าถ้าไม่มีเขานาลินอาจจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้
“เดี๋ยวฉันจะบอกให้ลูกน้องเอาอาหารมาให้แล้วกัน”
ฉันพยักหน้าตอบจากนั้นคุณเหนือก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว ฉันไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของคุณเหนืออย่างก่อนหน้านี้
ในขณะที่กำลังกินข้าวอยู่ก็ถูกสายตาของคุณเหนือจ้องมองตลอดเวลา มันทำให้ฉันรู้สึกเกร็งจนแทบไม่กล้ายกช้อนเข้าปาก
“ทำไมถึงเอาแต่มองรินแบบนั้นล่ะคะ”
“มองไม่ได้ ?” คุณเหนือถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ชวนหาเรื่อง
“ไม่เข้าบริษัทหรอคะ”
“ไม่ว่าง”
ฉันขมวดคิ้วเป็นปมทันทีเมื่อได้ยินที่คุณ
