รุ่งทิวาออกจากบ้านอชิรวัฒน์มาได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว ชีวิตไม่ได้สุขสบายเหมือนอยู่ที่บ้านจิตติพัฒน์ แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เคยนึกกลัวมาก่อน เธอเริ่มทำงานที่โรงแรมได้สามวันแล้ว เป็นพนักงานทำความสะอาดโรงแรมไม่ใช่เรื่องที่ยาก เพราะปกติตอนอยู่ที่บ้านก็ช่วยทำงานบ้านไม่เคยได้อยู่นิ่งเลยสักวัน โชคดีของเธอที่ชอบช่วยเหลืองานในบ้านและทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่น ความลำบากในชีวิตตอนนี้เลยไม่ได้รู้สึกว่าหนักหนาเกินกว่าที่จะรับไหว เหนื่อยกายเธอไม่ได้รู้สึกท้อแท้ แต่เหนื่อยใจและยังลืมเขาคนนั้นไม่ได้ทำให้ชีวิตเธอเหนื่อยยิ่งกว่า แม้จะเคยเผื่อใจในวันที่จะต้องเดินออกจากบ้านหลังนั้นเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องเดินออกมาพร้อมกับเลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้าของบ้านผู้มีพระคุณ ในวันที่รู้สึกเหนื่อยและชีวิตต้องการกำลังใจ เพียงแค่ทาบฝ่ามือลงบนหน้าท้องที่แบนราบก็ทำให้มีพลังที
