สองสามีภรรยาเดินมาพร้อมกับป้าสำรวย ยิ่งเข้าใกล้จุดหมายปลายทางมากขึ้นเท่าไหร่ ฝ่ามือที่ประสานจับจูงพากันเดินตากแดดตากลมมายิ่งกระชับแนบแน่นขึ้น สองสามีภรรยาหันไปมองหน้าให้กำลังใจและกันอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าส่งผ่านความรู้สึกให้กันไปมาเบา ๆ
“ถึงแล้วค่ะ ไม่รู้ว่านอนหลับหรือเปล่า”
ป้าสำรวยยกมือขึ้นเคาะเรียกสองสามที รุ่งทิวาที่กำลังเดินงัวเงียมาเปิดประตูให้ถึงกับกระพริบตาถี่ระรัว เพราะคนที่ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครคนอื่นที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“หนูรุ้ง หนูรุ้งของป้า”
คุณจันทร์กระจ่างถึงกับรีบโผเข้ากอด ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาด้วยความดีอกดีใจ รุ่งทิวายืนตัวแข็งทื่ออยู่นานก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาเหมือนกัน
สองคนที่ไม่ได้พบเจอกันมานาน ร้องไห้ปล่อยโฮใส่กันอย่างน่าสงสารนัก คุณอิทธิพลยืนน้ำตารื่นไม่ต่างกันนัก เพราะทั้งคู่รักรุ่งทิวาเหมือนลูกสาว ป้าสำรวยที่รู้สึกว่าตัวเองหมดหน้าที่และไม่ควร
