ไม่มีแฟนแน่นะกัณย์
1199 คำ
ตอนที่ 4
ไม่มีแฟนแน่นะกัณย์
“จับดูซิริน ...มันคิดถึงรินมากเลยนะ”
แม้สัมผัสของความแข็งเครียดที่มือเรียวสวยของ รินลดา โอบอุ้มไม่มิดนั้นจะน่าตื่นเต้นเพียงใด แต่ในใจลึกๆ ก็บอกเธอว่านี่มันไม่ถูกต้อง หากไม่อยากจะถลำลึกและเจ็บปวดหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอไม่ควรจะยุ่งกับเสือผู้หญิงตรงหน้านี้เลย
“มะ..ไม่อะกัณย์ รินว่ามันไม่ถูกต้อง รินไม่อยากเจ็บแบบที่ผ่านมาอีก” หน้าสวยเบี่ยงตัวหลบยกกายจากเบาะพนักพิง
“ทำไมต้องเจ็บอะ เราเองก็ไม่ได้มีใคร”
คิ้วหนาเข้มของ กัณย์ ขมวดขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังฟังหน้าสวยตรงหน้า แม้หากเป็นเวลาปกติกับคนอื่นๆ เขาคงจะไม่มีรีรอและคิดมากให้เสียเวลา เมื่อแก่นกลางกายเขาปวดหนึบขนาดนี้
“รินไม่ชอบความสัมพันธ์ที่ท็อกซิกอะ”
“ท็อกซิกอย่างไง รินลองให้โอกาสเราก่อนดีมั้ยอะ”
หน้าหล่อเหลาเอ่ยออดอ้อน ก้มลงซุกไซ้ซอกคอระหงอีกรอบ และค่อยๆแยกเรียวขางามออก เมื่อข้ามจากฝั่งคนขับมาคร่อมกับร่างงามระหงที่แสนยั่วยวน
“เป็นของเรานะริน เราสัญญาจะแฟนที่ดี”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสั่น มือควานหาถุงฟอยด์ในรถไปมา และคิ้วหนาก็เหมือนจะขมวดเล็กน้อย
...อยู่ไหนวะ กูว่าซุกๆไว้แถวข้างๆเบาะนี่หว่า
ตู๊ดๆๆๆ
เสียงมือถือของ กัณย์ ดังขึ้นและสั่นระรัวเร็วอยู่ข้างๆที่เกียร์ ชายหนุ่มหรี่ตามองเล็กน้อยเหมือนไม่อยากจะรับสาย และจะปิดมือถือ จนรินลดา ต้องชะโงกหน้ามามอง
เสียงเรียกเข้า ,...จากสายฝน
“รับสายซิกัณย์”
รินลดาบอกเบาๆ แต่หน้าหล่อเหลาส่ายหน้าไปมา
“ไม่อะ อยู่กับรินเราไม่อยากรับสายใคร”
“เมื่อกี้กัณย์บอกอยากขอคบกับเรา ..ถ้ากัณย์จริงใจจริงก็รับสายนี้ซิ แล้วเปิดลำโพงให้เราได้ยินด้วย”
คนสวยบอกเสียงราบเรียบ มองมือถือที่ยังคงสั่นไม่หยุด
“หือ”
“ว่าไง! ถ้าทำไม่ได้เราก็จะลงจากรถเดี๋ยวนี้”
“ไม่นะ ..ได้ซิรับได้อยู่แล้ว”
กัณย์รีบบอกอย่างไง เอาไงเอากันว่ะ ..ตอนนี้แข็งโด่จนปวดหนึบไปทั่วตัวอยู่แล้ว
สุดท้ายก็ต้องกดรับสายเรียกเข้าจนได้
“ว่าไงฝน”
“กัณย์อยู่ไหน ออกจากงานเลี้ยงมานานรึยัง ฝนโทรไปหาเพื่อนกัณย์บอกว่าออกมานานแล้ว โทรหาก็ไม่รับ”
รินลดา หรี่ตาเล็กน้อยมองคนตรงหน้าที่เริ่มจะเลิ่กลัก
โธ่เอ้ย! แล้วบอกไม่มีแฟน นี่โทรมาตามขนาดนี้ยังจะปฎิเสธอีกเหรอ เจ้าเสือกัณย์
“ออกมาแล้ว เรามาส่งเพื่อน”
กัณย์ตอบเสียงเข้ม คล้ายจะเอื้อมมือไปกดวางสาย แต่โดนมือเรียวนิ่มของ รินลดา ยกปรามไว้ก่อน
“ส่งเพื่อนคนไหน ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้หญิง แค่นี้ก่อนนะ”
“ไม่อย่าเพิ่งวางนะกัณย์ เสร็จแล้วรีบกลับมาที่บ้านนะ ตอนนี้ฝนรออยู่หน้าบ้านนานแล้ว ไม่เจอกันหลายวัน ..ฝนคิดถึงกัณย์มากเลย อยากดูดอยากเลีย”
เสียงสาวเจ้าออดอ้อนมาตามสาย
รินลดารีบขยับกายทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ มองหน้าหล่อเหลาตรงหน้าเหมือนแววตาผิดหวังยิ่งนัก
..แล้วบอกว่าจะขอคบเป็นแฟน
“ฝนพูดอะไร ไม่อีกแล้ว”
กัณย์ตะโกนกลับอย่างโมโหอย่างหัวเสีย ฉิบหาย! จริงๆเลย ดันมาพูดจาอีโรติกต่อหน้าคนที่เขาไม่ต้องการจะให้ได้ยิน
วันนี้มันวันซวยอะไรวะเนี่ย
“ฝนพูดจริงนะกัณย์ อย่าโกรธฝนเลยนะ ..ตอนนี้ฝนยอมทุกอย่างเลย ยอมให้กัณย์กระแทกข้างหลังแรงๆก็ได้ รีบกลับมานะ”
ไม่นะ ...ยายนี้พูดเลอะเทอะไปใหญ่ละ
แต่ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยอะไรต่อ ร่างสวยของ รินลดา ก็ดึงกระโปรงชุดเดรสลง และคว้ากระเป๋าสะพายที่ตกด้านล่าง ก่อนจะเปิดประตูรถและก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว
“ดะ..เดี๋ยวก่อนริน”
กัณย์ปรามเบาๆ แต่ยังเลิ่กลัก เมื่อเขาถอดกางเกงลงไปกองอยู่ปลายเท้า ครั้นจะขับรถตามเธอก็วิ่งข้ามสะพานไม้ข้ามคลองเพื่อจะเดินไปอีกฝั่งที่ออกถนนใหญ่
“อะไรกัณย์ รินไหนเหรอ กัณย์อยู่กับใคร”
สาวเจ้ายังคงส่งเสียงมาตามสายไม่หยุด
“โว้ย! พอแล้ว อย่ามายุ่งกับชั้น กลับบ้านไปซะ”
กัณย์ตะโกนอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกดวางสายและพยายามจะโทรหา รินลดา จากเบอร์ที่เขาได้มาเมื่อสักครุ่นี้ แต่ฝ่ายนั้นเหมือนจะกดรับและปิดเครื่องไปเลย
“โธ่เว้ย!”
ชายหนุ่มสบถด้วยความโมโห รีบสตาร์ทรถและขับวนไปยังถนนใหญ่ด้านหน้า ด้วยหวังว่าอาจจะทันเห็น รินลดา ยืนรอคนมารับอยู่ตรงนั้น
แต่เขาคงมาช้าไป เพราะเหมือนจะเห็นเธอขึ้นรถของที่บ้านที่มารับและขับออกไปไกลพอสมควร
...รินลดา เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง ชั้นจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน กัณย์ บอกตัวเองมองตามรถคันนั้นไปจนลับตา
.
.
เช้าวันต่อมา กัณย์ รีบไปหารินลดา ที่บ้านของเธอที่อยุ่ในตัวอำเภอเล็กๆ แต่แม่ของเธอบอกว่าหญิงสาวกลับกรุงเทพเพื่อเตรียมตัวไปทำงานตั้งแต่เช้ามืดแล้ว
“เห็นว่าย้ายที่ทำงานใหม่นะ รินไม่ได้บอกกัณย์เหรอลูก”
แม่ของรินเอ่ยถามเบาๆ กัณย์ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ที่ผ่านมาเขาพยายามตามหารินลดา แต่เธอก็แทบจะไม่เปิดเผยชีวิตการทำงานในเมืองหลวงให้เพื่อนฝูงรู้เลยสักคน
คงกลัวว่าเขาจะรู้มากกว่า
“เขาก็ไม่ค่อยเล่าอะไรให้แม่ฟังเท่าไหร่หรอก คงกลัวแม่จะเครียดถ้าเล่าเรื่องงานให้ฟัง แต่เขาก็โทรมาหาแม่ทุกวันนะ”
“ครับผม”
“แต่เห็นว่าอยู่บริษัทนี้นะ เห็นเขาวางนามบัตรไว้บนโต๊ะ”
นามบัตรสีขาวสะอาด มีชื่อนามสกุลและตำแหน่งของ หญิงสาวแผ่หรา พร้อมเบอร์โทรและแผนที่พร้อม ทำให้หน้าหล่อเหลาของกัณย์ยิ้มกว้างออกมาได้
“ขอบคุณมากครับป้า”
“แล้วกัณย์ละเป็นไงบ้าง เห็นว่าเสี่ยหลงไปเปิดสาขาที่กรุงเทพ ช่วงหลังเลยไม่ค่อยกลับบ้านใช่มั้ย”
“ครับ ผมเองก็ยุ่งกับสาขาที่โน่น แต่ก็แวะมาแทบทุกสองอาทิตย์ครับ ห่วงป๊าเหมือนกัน”
กัณย์ยิ้มละไม เขาเองเป็นลูกชายคนเดียวของทางบ้านที่ทำธุรกิจด้านเคมีภัณฑ์ทางการเกษตรที่เจาะตลาดภาคกลางและภาคอีสาน การจัดตั้งสำนักงานใหญ่ที่กรุงเทพเป็นสิ่งสำคัญที่จะให้ธุรกิจครอบคลุมได้มากยิ่งขึ้น
หน้าหล่อเหลาเอ่ยขอบคุณมารดาของ รินลดา อีกครั้งก่อนจะก้าวขึ้นรถ และยิ้มละไมด้วยความลิงโลด
เธอหนีชั้นไปไหนไม่พ้นหรอก ...ริน
- ผู้เขียน
