บ่วงเสน่หาเลขาบำเรอรัก

อยู่ในพื้นที่ของตนเอง

กว่าจะจบศึกรักลงได้ก็เล่นเอาทั้งคู่หมดแรง และก็หลับไปข้างๆ กัน มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เชนมาค้างที่คอนโดของลภิสรา ซึ่งนานๆ เขาถึงจะมาค้าง เขาสามารถเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวเธอได้หมด แต่เธอไม่สามารถก้าวล่วงเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวเขาได้เลย ทุกอย่างมันถูกวางไว้แบบนั้นตั้งแต่ปีแรกที่เธอตกลงที่จะเป็นผู้หญิงลับๆ ของเขา

ลภิสราใช้ความหวังและความใจเย็นเป็นอย่างมากที่อยู่ตรงนี้ แม้ว่าความหวังมันจะเลือนลางเหลือเกิน ถามว่าเธอเหนื่อยมั้ยที่ต้องอยู่ตรงนี้ เธอตอบได้เลยว่าเธอเหนื่อยมาก แต่เพราะความรัก มันเลยทำให้เธอยังอยู่ตรงนี้ หากว่าเขายังไม่มีใคร ก็แปลว่าเธอยังมีสิทธิ์ไม่ใช่เหรอ

ระหว่างที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ขณะที่เตรียมอาหารเช้าให้เขา แต่มันคงเรียกว่าอาหารเช้าไม่ได้หรอกนะ เพราะนี่มันจะเที่ยงกว่าแล้ว อยู่ดีๆ ร่างสูงก็เข้ามากอดจากด้านหลัง เขาไม่ได้กอดอย่างเดียว แต่เขายังลูบไล้ไปที่เนินอกตูมเต่งของเธอ

“หยุดเลยค่ะบอส” ลภิสราดุเสียงไม่จริงจัง เพิ่งจะตื่นยังไม่ได้รับประทานอาหารเลย จะมาสร้างอารมณ์อีกแล้วเหรอ ทำไมอยู่ดีๆ บอสของเธอถึงหื่นแบบนี้

“ทำไมล่ะ ก็คนมันหิวนี่นา” เชนเอ่ยเสียงอ้อน

“หิวอะไรคะ หิวข้าวเหรอ” คราวนี้ฝ่ายหญิงทำท่าจะไม่ตามใจแล้ว เล่นเอาฝ่ายชายหงอยไปเลยทีเดียว

“ไม่หิวข้าว แต่หิวคุณนี่สิ” เชนเอ่ยออกมาด้วยความแพรวพราวขั้นสุด

“ไม่ได้ค่ะ ทานข้าวก่อน จะทานอย่างอื่นค่อยว่ากัน” ลภิสราเอ่ยเสียงเข้ม บ่งบอกว่างานนี้เธอไม่ยอมง่ายๆ แน่นอน

“ก็ได้ แต่ว่าทานข้าวเสร็จเรามาต่อกันนะ ให้สมกับที่นี่คือวันหยุดของผม” เชนต่อรองทันที ไม่ได้กินตอนนี้ ก็ขอกินคราวหลังก็ยังดี ไม่รู้เป็นอะไรทำไมทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้เธอ ความปรารถนามันไม่เคยหายไปเลย แม้ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนแล้วก็ตาม

“ค่ะ แต่บอสอาจจะทำใจกินไม่ลงก็ได้นะคะ ถ้าบอสรู้ว่าฉันกำลังจะบอกอะไรบอส” ลภิสราเอ่ยอย่างมีลับลมคมใน ซึ่งฝ่ายชายมิอาจเดาได้ว่าเธอกำลังจะบอกอะไรเขากันแน่

“เรื่องอะไร บอกก่อนไม่ได้เหรอ ผมอยากรู้จริงๆ นะ” เชนเอ่ยถามด้วยความสงสัย ลางสังหรณ์ของเขาบอกเขาว่ามันต้องเป็นเรื่องสำคัญพอสมควร ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่บอกเขาทีหลัง หรือว่ากลัวว่าเขาจะทานข้าวไม่ลงกันแน่ เขาไม่อาจคาดเดาในสิ่งที่เธออยากจะพูดกับเขาได้เลย