หลังจากที่เด็กน้อยออกจากโรงพยาบาล เธอก็ได้รับการดูแลอย่างดีจากทุกคน เด็กหญิงพลอยสุดามีความสุขมาก ร่างกายของเธอฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว และดูท่าว่าจะแข็งแรงราวกับเด็กปกติทั่วไป เพราะเธอสามารถวิ่งเล่นที่สนามหญ้ากับผู้เป็นบิดาได้แล้ว และแน่นอนว่าอีกไม่นานเธอคงจะได้เรียนว่ายน้ำตามที่เธอต้องการแน่ๆ
ทุกอย่างเหมือนดีขึ้น แต่มีอยู่อย่างหนึ่งคลุมเครือเหลือเกิน คลุมเครืออย่างที่ไม่มีใครสามารถตอบสถานะของทั้งคู่ได้ ด้วยความอึดอัด และคิดว่าลูกคงจะมีอนาคตที่ดีกว่า ทำให้ลภิสราตัดสินใจที่จะไปใช้ชีวิตอยู่ และแวะมาเยี่ยมลูกเป็นบางวัน เธอไม่ยอมให้เชนจดทะเบียนรับรองบุตร เพราะกลัวว่าเขาจะแย่งสิทธิ์ในการดูแลลูก ดังนั้นการตัดสินใจทุกอย่างเกี่ยวกับบุตรสาวจึงเป็นสิทธิ์ของเธอผู้เดียว ลภิสราตัดสินใจที่จะพูดกับบุตรสาวอย่างจริงจัง และคุยกับเชนทีหลัง เพราะว่าเธอไม่อยากอยู่ในสถานะกระอักกระอ่วนแบบนี้อีกต่อแล้ว สายตาที่คนรับใช
