“หนูต้องไปเข็นผักค่ะ ไม่อย่างนั้นจะไม่มีเงินซื้อข้าวกินค่ะ” เด็กหญิงพูดมีหางเสียงทุกคำ ชวนให้สงสัยอย่างมากว่าเธอกลายเป็นเด็กเร่ร่อนแบบนี้ได้อย่างไร
“ไม่ต้องไปเข็นผัก เดี๋ยวฉันให้เงินหนูเท่าที่หนูได้จากการรับจ้างเข็นผัก มาเล่าให้ฉันฟังหน่อยว่าทำไมหนูถึงมาทำงานเข็นผัก ทั้งที่หนูควรจะอยู่ในวัยเรียนหนังสือไม่ใช่เหรอ” คุณพรทิพย์มองเด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้า ให้มองยังไงก็อายุไม่น่าจะเกินสิบสองปี แล้วนี่ก็วันธรรมดา ไม่ใช่วันหยุดนักขัตฤกษ์ใดๆ ที่จะต้องหยุดเรียนแล้วมาหารายได้พิเศษแบบนี้
“คุณคนสวยจะให้เงินหนูจริงๆ เหรอคะ” ดาริณเอ่ยถามตาวาวด้วยความดีใจ เงินจะทำให้เธออิ่มท้อง อะไรที่ได้เงินเธอยินดีทำทุกอย่าง
“จริงสิ ขอแค่ตอบคำถามที่ฉันถามหนูก็พอ” คุณพรทิพย์ตอบด้วยความเอ็นดู
“ถามมาได้เลยค่ะ” ดาริณบอกด้วยความกระตือรือร้น
“หนูชื่ออะไร แล้วก็พ่อแม่ของหนูไปไหน ทำไมปล่อยให้หนูมาขโมยของแบบนี้” คุณพรทิพย์เริ
