สิบกว่าปีทีผ่านมา ดาริณอยู่ใต้ร่มเงาของคุณพรทิพย์ตลอดมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะต้องพรากจากอกผู้เป็นมารดาบุญธรรม และเธอก็ไม่รู้เลยว่าชาตินี้จะได้กลับมาพบหน้ามารดาอีกหรือไม่ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า เธอก็ถือว่าตนเองโชคดีที่อย่างน้อยก็ได้ทดแทนบุญคุณของมารดาบุญธรรมที่ได้ชุบเลี้ยงเธอมาและส่งเสียเธอเป็นอย่างดี
การเดินทางครั้งนี้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกต่อไปแล้ว เวลานี้คุณพรทิพย์กำลังพาดาริณไปส่งที่สนามบิน เพื่อเดินทางไปที่ไร่วงเดือน ที่ท่าอากาศยานเชียงใหม่จะมีแม่เลี้ยงวงเดือนรอรับดาริณอยู่ที่นั่น ทำให้คุณพรทิพย์ไม่ต้องห่วงบุตรสาวเท่าใดนัก และที่สำคัญแม่เลี้ยงวงเดือนรับปากว่าจะดูแลบุตรสาวเป็นอย่างดี มันทำให้คุณพรทิพย์เบาใจไม่น้อย
“โชคดีนะลูก ไปอยู่ที่โน่นขอให้มีแต่คนรักคนเมตตานะ” คุณพรทิพย์อวยพรบุตรสาวก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในเกต
“ขอบคุณค่ะคุณแม่ ถ้ามีโอกาสส้มจะรีบกลับมาเยี่ยมคุณแม่น
