“งานของเธอตั้งแต่วันนี้ เธอจะอยู่ที่ไร่กะหล่ำ ทำงานเหมือนคนงานทั่วไป แต่ฉันไม่ใช้งานเธอฟรีๆ หรอกนะ ฉันมีเงินให้ ค่าแรงเธอเหมือนพนักงานทั่วไป วันละสี่ร้อยบาท” ปริญอธิบายด้วยความสะใจ เขารู้ว่าเธอจบปริญญตรีเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์มา และคงไม่เคยทำงานหนัก การเอาเธอมาทำงานที่ไร่แบบนี้ เธอคงจะเจ็บใจไม่ใช่น้อย ก็สมแล้วกับความทะเยอทะยานของเธอ
“เยอะจังเลยนะคะเงินค่าจ้าง มากกว่าค่าแรงขั้นต่ำของที่นี่ด้วย” ดาริณแค่นเสียงด้วยความสมเพชตนเอง เธอไม่กลัวที่จะลำบากสักนิด ที่เธอสมเพชก็คือค่าจ้างที่เขาให้ สี่ร้อยบาท ถ้าเธอไม่อยู่ที่นี่แล้วหางานทำที่กรุงเทพเธอคงได้เงินค่าแรงมากกว่านี้เยอะ
“นี่ให้เยอะแล้วนะ สำหรับคนที่ไม่เคยทำงานแบบนี้มาก่อน” ปริญเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงพอใจ ที่สร้างความไม่พอใจให้หญิงสาวได้สำเร็จ
“แล้วทำไมไม่ให้ฉันทำงานตามความสามารถของฉันล่ะ บัญชีของไร่ฉันก็ทำได้นะ” ดาริณสวนออกไปด้วยความหมั่นไส้
“
