หลี่หลินถูกแบกกลับมาที่ห้องนอนของอู่ฟานโดยมีเหยียนฟางตามมาแล้วปิดประตูลงกลอนเสร็จสรรพ
ด้านอู่ฟานเดินมาถึงโต๊ะกลมเขาก็วางนางลง ก่อนที่แรงคิดถึงของพี่ชายคนโตจะบดขยี้ริมฝีปากอย่างโหยหา และหลี่หลินก็ไม่ต่อต้าน นางตอบรับเขาอย่างเต็มใจ เพราะโหยหารสชาติกำหนัดจากทั้งคู่เต็มที ส่วนเหยียนฟานเขาก็ตรงเข้ามาถอดอาภรณ์ของนางออกจนหมด แล้วตามด้วยของตนเอง ส่วนพี่ชายก็ทำไม่ต่างกัน
“อ๊า…ไยเจ้าไม่บอกพี่ตั้งแต่แรกเด็กน้อย” อู่ฟานถอนริมฝีปากได้ก็รีบเอ่ย พร้อมกับจับขานางอ้าออกกว้าง ก่อนจะสอดใส่ท่อนเอ็นที่แข็งขืนเข้าไปจนสุดโคน ส่วนน้องชายก็ปีนขึ้นไปนั่งคร่อมหน้านาง
และหลี่หลินก็อ้าปากกลืนกินดุ้นเนื้อเขาเข้าไป อีกฝ่ายจึงขยับเด้าดึงดุ้นเอ็นตนเข้าออกในปากนางในทันที
ทั้งสามไม่พูดพร่ำทำเพลงอันใดแม้แต่น้อย มีเพียงการกระทำที่สอดคล้องกัน สื่อให้รู้ว่าพวกเขาโหยหาบทสวาทนี้เพียงใด
ผู้ที่ยืนก็อัดกระแทกไม่หยุด ส่วนผู้ที่น
