เส้าเหว่ยนิ่งไป เพราะนึกไม่ถึงว่าสิ่งที่ตนคิดไว้นั้นจะเป็นจริง ‘จางไห่ลอบวางยาข้าอย่างที่คิดหรือนี่’
“ท่านแม่ทัพไม่เชื่อข้าหรือ” อี้เหอขยับนั่งมองหน้าเขา เพราะอีกฝ่ายนิ่งงันราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่
เมื่อเขาได้ยินคำถาม ก็หันมาพร้อมกับยิ้มให้ และไม่ลืมพยักหน้าบอกกล่าวให้นางได้รู้ ‘ข้าเชื่อเจ้า’ แม้จะกล่าวไม่ได้ ทว่าแววตาที่เขาสื่อนั้น อี้เหอเข้าใจดีว่าหมายถึงอะไร
“ข้าไม่รู้ว่าท่านคบหากับสหายมานานแค่ไหน ทว่าคนบางคนก็รู้หน้าไม่รู้ใจนะเจ้าคะ” นางเอ่ยเตือนเขา
แม่ทัพหนุ่มยิ้มบางพร้อมกับพยายามยกมือขึ้นมาลูบแก้มเนียน เขาอยากบอกนางเหลือเกินว่า ‘ขอบคุณมาก’
อี้เหอเผยยิ้มก่อนจะยกมือมากุมมือที่วางบนหน้าตน “ข้าจะช่วยท่านให้หายดีโดยไว จากนั้นเราจะไปจากที่นี่กันนะเจ้าคะ”
เส้าเหว่ยพยักหน้าก่อนจะยิ้มอ่อน ยามนี้เขาอยากเป็นคนที่พูดได้เหลือเกิน อยากบอกให้หญิงสาวรู้ว่าเขาซาบซึ้งใจม
