“พอมีแรงบ้างก็เริ่มมือไวนะเจ้าคะ” เอ่ยพร้อมกับค้อนไปหนึ่งที ช่วงสี่ห้าวันมานี้ ท่านแม่ทัพเหมือนจะขยับร่างกายได้มากขึ้นแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ยามที่นางอมมังกรให้เขาขาของแม่ทัพหนุ่มก็จะจิกเกร็ง เจ้ามังกรก็เริ่มแข็งสู้ปากนางด้วย ที่สำคัญคือเขาเริ่มพูดได้เป็นบางคำแล้ว โดยเฉพาะชื่อนาง เขามักจะเรียกทุกครั้งที่มีโอกาส ทำอย่างกับชื่อนี้มันจะหายไปเสียอย่างนั้น
“อย่าทำ” เส้าเหว่ยเอ่ย เพราะเขารู้ว่านางคิดจะทำอะไร
“หากเรารักษาไปตามอาการ มันอาจต้องใช้เวลาเป็นปีนะเจ้าคะ แล้วถ้าอาการท่านแม่ทัพทรงอยู่เช่นนี้ ไม่มีทีท่าทรุดหนัก วันหน้าพี่จางไห่ก็ต้องรู้ว่าท่านมีอาการดีขึ้น อย่าลืมว่าเขาเป็นหมอนะเจ้าคะ หากวันใดเขาสงสัยแล้วตรวจชีพจรท่านขึ้นมา เราทั้งคู่คงได้ตายก่อนจะได้เปิดโปงเขาเป็นแน่” อี้เหอให้เหตุผล
“ไม่อยากให้ทำ” เส้าเหว่ยยังคงทัดทาน
“แต่ข้าอยากไปจากที่นี่ อยากมีชีวิตเช่นคนปกติทั่
