“เพื่อนฉันมาแล้ว”
“หือ...เพื่อนคุณมาแล้วเหรอ” เขาลุกขึ้นนั่ง สะบัดแขนไปมาเพื่อไล่ความขบเมื่อย “ไหนอ่ะ ไม่เห็นมีเลย”
“อยู่ที่หน้าประตูโน่น คุณนอนต่อเถอะ นอนเลย ไม่ต้องออกไป ฉันขี้เกียจอธิบายเพื่อน เดี๋ยวฉันออกไปหามันก่อนนะ”
“อ๋อ...โอเค นอนใช่มั้ย”
“อืม อยู่ในห้องนี่แหละ ข้างนอกอากาศหนาวจะตาย เดี๋ยวพอใกล้จะกลับฉันมาปลุกคุณเอง”
พิมพ์ใจสั่งความเท่านั้น ก่อนจะลงจากเตียง เดินไปหยิบเสื้อคลุมในตู้มาสวม แล้วตรงไปที่ประตู ก่อนจะเปิดประตูออกไป เธอยังหันมาชี้หน้าเขา แทนคำพูดว่านอนเดี๋ยวนี้!!!
ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะทิ้งร่างลงนอนแล้วหยิบผ้าห่มขึ้นคลุมโปงจนมิดชิด
“เป็นไงบ้างแก???”
นภาพรถามทันทีที่เห็นหน้าเธอ
“ก็โอเค”
“โอเคจริงๆนะโว๊ย”
“จริงสิ” พิมพ์ใจไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงและเซ้าซี้ไม่เลิกจึงหันไปสนใจอาหารเช้าบนโต๊ะแทน “เฮ๊ย!!! กลิ่นข้าวต้มกุ้งใช่มั้ยเนี่ย หอมจัง”
เจ้าหล่อนเดินไปน
