“ฉันคงไม่เจอผู้หญิงคนนั้นแล้วล่ะค่ะ”
หญิงสาวรีบตัดบทสนทนาอย่างห้วน ๆ แต่ก่อนที่เธอจะหันหลังให้เคนกลับฉวยข้อมือบางที่กุมแก้วไวน์ไว้และทำสีหน้าเว้าวอน
“แจน...ผมรู้ว่าคุณยังโกรธผม แต่ผมอยากบอกคุณว่า...ผมขอโทษ”
น้ำเสียงและแววตาของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวรู้สึกมือเท้าอ่อนในนาทีนั้น ทั้งที่เธอไม่ควรสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเขาเลยแม้แต่น้อยแต่มันไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เลยจริง ๆ หัวใจของจินดามณีอ่อนยวบตั้งแต่เห็นหน้าเขาครั้งแรก เวลานานนับเดือนมันยังไม่พอที่จะทำให้เธอลืมเขาได้ลง
“คงมีใครสักคนเล่นตลกกับฉัน...ขอโทษนะคะเคน ฉันอยากกลับห้องแล้วล่ะค่ะ”
“ผมจะไปส่ง”
จินดามณีเลิกคิ้วสูงแต่หญิงสาวก็ยังพยายามใจเย็น “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันติดว่าพนักงานจะพาฉันไป...”
“ตอนนี้ผมยังไม่เห็นใครว่างได้มาบริการคุณเลยนะ...จริง ๆ แล้วผมอยากคุยกับคุณเรื่องของพริซซี่”
“พี่จูน”
“ผมก็แค่อยากได้ที่สงบที่เราจะได้คุยกัน...สักเล็ก
