ใต้อาณัติ บทที่ 5 : เรื่องเลวร้าย
1460 คำ
(ควีน)
1 อาทิตย์ต่อมา ณ ห้องทำงานส่วนตัว
“ถามจริง...เป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกับราชาจริงมั้ยเนี่ย ฉันปวดหัวแทนเลย”
‘ซีเวีย’ 1 ใน 4 ผู้บริหารของเกาะเอสเนอร์ถึงกับยกมือขึ้นถอดแว่นสายตาออกวางลงบนโต๊ะ แล้วใช้นิ้วนวดหว่างคิ้วหลังฟังเรื่องราวที่ทำให้ฉันเครียดอยู่ในเวลานี้ ไม่รู้จะเอาไประบายกับใครก็มีซีเวียนี่แหละที่เป็นผู้รับฟังที่ดีเสมอมา
“พี่น้องจริง ๆ สิ” ฉันกับราชาห่างกัน 4 ปี วันที่น้องเกิดยังจำได้ดี ถ้าไม่เห็นว่าแม่ตัวเองท้องก็คงคิดเหมือนกันว่าเป็นพี่น้องกันจริงไหม
“นิสัยโคตรต่างกันเลย อีกคนใจเย็น อีกคน...เฮ้อ! อะไรของราชา พี่น้องกันแน่หรือเปล่าเนี่ย” ไม่ว่าเราจะพูดกันไปเรื่องไหนแต่ถ้าเกี่ยวข้องกับน้องชายฉัน ซีเวียยังมีคำถามนี้ในใจอยู่เสมอ
“ไม่รู้เหมือนกัน สรุปแล้วแม่น่าจะเก็บฉันมาเลี้ยง นี่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้สองคนนั้นเลิกกัน เลิกกันก่อนที่สักวันหนึ่งมันจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นมา” แล้วยากซะเหลือเกิน อีกอย่างเหมือนราชามันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร ตอนนี้ก็ไปเอาอกเอาใจตัวติดกับคีย์เป็นอาทิตย์
“แกน่าจะเป็นพี่สาวคนแรกที่อยากให้น้องชายเลิกกับแฟน เพราะสงสารฝ่ายหญิง”
“ราชาไม่เหมาะกับการมีคู่ชีวิตจริง ๆ ถ้ายังคิดไม่ได้ มีสมอง มีหน้าตา มีเงินแต่ไม่มีความคิดของความเป็นคน นึกสภาพในอนาคตที่ราชาเป็นพ่อคนสิ” ฉันไม่เคยเข้าข้างน้องตัวเองพยายามสอนในฐานะพี่สุดความสามารถ แต่ก็อย่างที่เห็น...เข้าหูแล้วไหลออกไปเลย
“ถ้าน้องชายแกดี คีย์จะเป็นผู้หญิงที่โคตรโชคดีเลยรู้มั้ย พี่สาวแฟนปกป้องและเข้าข้างทุกอย่าง ไม่มีคำว่าเลือดข้นกว่าน้ำเข้ามาแน่นอนเพราะมองความเป็นจริง อะไรถูกอะไรผิดแยกแยะได้หมด ไม่หลับหูหลับตาเข้าข้างด้วย”
“ปวดหัวมาก” พูดจบก็ทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วลอบถอนหายใจเบา ๆ 1 อาทิตย์ที่ผ่านมายังเจอกับคีตาเช่นปกติเพราะยังไงเราไม่มีทางหนีกันพ้น อีกฝ่ายยังคงทำตัวปกติจนพาให้คิดว่าเขาไม่รู้เรื่องที่น้องชายฉันก่อปัญหา แล้วคีย์ก็อยู่กับราชาอย่างปกติดีด้วยในช่วงนี้
“อย่าพึ่งปวดหัวรอปวดทีเดียวหลังเสร็จประชุม วันนี้มีประชุมเรื่องงบ”
“ต้องฟังแกเถียงกับเพลิงอีกแล้วเหรอ”
“ล่าสุดจะทำอะไรสักอย่างนี่แหละ เสนอขอมาแล้วแต่ฉันปัดทิ้ง” ซีเวียพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แม้จะเป็นผู้หญิงตัวเล็กแต่ถ้าใครจะทำอะไรต้องผ่านเธอเป็นด่านสุดท้าย เป็นผู้ดูแลฝ่ายการเงินและมีอำนาจสูงสุดในเรื่องนี้
“เพลิงเคยขออะไรแล้วได้ทันทีมั้ย”
“หมอนั่นสามารถชี้แจงแบบให้ฉันเข้าใจได้โดยที่ไม่กวนประสาทนะแต่ไม่ทำ ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ต้องโดนด่าแล้วเราก็เถียงกันก่อนถึงจะทำมา มีสมองแหละแต่กวนเท้า” ซีเวียขยับแว่นสายตาหลังพูดจบด้วยความหงุดหงิด ไม้เบื่อไม้เมากับเพลิงเหมือนฉันกับคีตา
จะบอกว่าเพลิงชอบซีเวีย...
หึ! ไม่มีใครคิดแบบนั้นเวลาเจอพวกเขาเถียงกันเลย หรือใครที่เคยคิดลองได้เจอสักครั้งจะรู้เลยว่าคิดผิดกันทั้งนั้น
วันเดียวกัน
ณ ห้องทำงานบ้านของควีน เวลา 23.45 น.
“ชาร้อนค่ะคุณควีน”
“ขอบคุณค่ะ”
แก้วชาร้อนถูกวางลงบนโต๊ะทำงานโดยแม่บ้านนำเข้ามาให้ถึงในห้องทำงาน เสียงหวานเอ่ยขอบคุณในขณะที่สายตายังคงให้ความสนใจอยู่ที่หน้าจอโน้ตบุ๊ก เวลานี้สมควรเป็นเวลานอนแต่ฉันยังไม่สามารถทำแบบนั้นเพราะงานในมือยังไม่เรียบร้อยดี
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! กริ้ก!
“เข้า...” ยังไม่ทันที่เอ่ยปากอนุญาต จู่ ๆ ประตูห้องทำงานก็เปิดออกเต็มแรงพร้อมลูกน้องที่ตรงเข้ามาหลังจากแม่บ้านออกไปได้ไม่ถึง 1 นาทีด้วยซ้ำ
“คุณควีนครับ! คุณราชาทำคุณคีย์ตกบันไดแล้วไม่มีใครรู้เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่!” สิ่งที่ได้รับรู้ทำหูอื้อค้างไปชั่ววินาที หัวใจเต้นแรงระส่ำกับเรื่องที่เข้าหู
“...ราชาอยู่ที่ไหน” ร่างบางลุกขึ้นยืนในสภาพจิตใจที่เหมือนมีไฟโหมอยู่ภายใน มือทั้ง 2 สั่นจนฉันต้องกำมือแน่นเพื่อควบคุมมันรู้สึกถึงเล็บยาวที่จิกลงกลางฝ่ามือ แต่กลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บแม้แต่น้อยนิด
“ไม่ทราบครับ คนของเรากำลังตามหาอยู่ ส่วนคุณคีย์...อยู่ในสภาวะตกเลือดและสูญเสียเลือดอย่างมาก ตอนนี้อยู่ในการดูแลของคุณคีตา” เสียเลือด แล้วยังอยู่ในการดูแลของคีตานั่นก็เท่ากับว่า...เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นหมดแล้ว
“....”
“ตอนนี้เรามีเวลาตามหาคุณราชาก่อนที่คุณคีตาจะทำการรักษาน้องสาวเสร็จครับ คุณคีย์อยู่ในขั้นวิกฤติหนักเรามีเวลาที่จะ...” เราจะอะไร... จะให้ฉันช่วยน้องตัวเองที่ทำเรื่องเลวแบบนั้นได้ลงคอเหรอ...
“ตามหาราชาให้เร็วที่สุด หาให้เจอก่อนที่คนของคีตาจะเจอ!” ฉันวางงานทั้งหมดลงแล้วใช้สองมือกระชับเสื้อคลุมปกปิดร่างกายที่เวลานี้อยู่ในสภาพชุดนอนกระโปรงตัวยาว เท้าเล็กก้าวเดินออกจากห้องทำงานโดยมีลูกน้องเดินตามมาติด ๆ
“คนของเราเกิดการกระทบกระทั่งกับคนของคุณคีตา ตอนนี้หัวหน้ากำลังไปเคลียร์ครับ” ต่างฝ่ายต่างตามหาตัวการสำคัญของเรื่องครั้งนี้ มือเล็กกำสาบเสื้อแน่นพยายยามข่มอารมณ์และหัวใจที่เต้นแรงของตัวเองเอาไว้ ทั้งที่รู้ว่าไม่สามารถควบคุมมันได้เลยจนกว่าจะเจอ...
“ราชา”
เสียงเล็กเอ่ยพึมพำชื่อของผู้ชายที่กำลังวิ่งเข้ามาในบ้านอย่างหน้าตาตื่น ในจังหวะที่กำลังก้าวเท้าลงบันไดมาพอดี เรา 2 พี่น้องสบตากันและนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสีหน้า ‘หมาจนตรอก’ เป็นครั้งแรกจากน้องตัวเอง
“พี่! พี่ควีน! พี่ต้องช่วยผะ!”
เพียะ!
ยังไม่ทันที่น้องชายจะพูดจบประโยค ฝ่ามือเล็กก็เหวี่ยงลงกระทบลงข้างแก้มของราชาเต็มแรง ทำเอาใบหน้าหล่อหันสะบัดไปตามแรงมือและเพียงการตบด้วยครั้งเดียว ก็สามารถทำให้เห็นรอยฝ่ามือปรากฏตัดกับผิวขาวเนียนขึ้นมาอย่างชัดเจน
“จับราชาไว้...”
หมับ!
สิ้นเสียงคำสั่งลูกน้องผู้ชาย 2 คนที่วิ่งตามหลังราชาเข้ามาก็เข้าล็อกแขนทั้ง 2 ข้างไว้แน่น ทำเอาคนถูกจับดิ้นขลุกขลักสุดแรงแต่ยังไงก็ไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้
“ปล่อยกู! จะทำอะไร! พี่อย่าส่งผมไปหาพี่คีตานะ!” ราชาแหกปากร้องลั่นใส่ลูกน้องเพราะถูกกดให้นั่งลงคุกเข่ากับพื้น ก่อนจะหันมาอ้อนวอนฉันทั้งน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ขอบตา
แต่คำพูดของอีกฝ่ายในเวลานี้แทบไม่ได้เข้าหูเลยสักคำ เพราะความโกรธจัดทำให้ไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น ฝ่ามือเหวี่ยงลงกระทบใบหน้าของน้องชายอีกครั้งเต็มแรง
เพียะ! เพียะ!
หมับ!
“หันมามองที่กูราชา! มึงโกหกูอีกสักรอบว่ามึงไม่ได้ทำคีย์” มือเล็กจิกกำเข้าที่เส้นกลางหัว ออกแรงดึงบังคับให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาสบตากับตัวเอง
“...ฮึก ผมไม่ได้ตั้งใจ” ครั้งนี้ไม่โกหก...ไม่มีคำพูดโกหกออกมาจากปากของน้องฉัน
“ไม่ได้ทำร้ายร่างกายคีย์ใช่มั้ย มึงโกหกกูว่ามึงไม่ได้ทำราชา” อีกครั้งที่ฉันตั้งคำถามใส่น้องชาย ช่วยโกหกทีว่าไม่ได้ทำ...
“ขอโทษ...” และอีกครั้งที่น้องฉันไม่โกหก สิ้นเสียงคำตอบมือก็เหวี่ยงกระทบใบหน้าราชาอีกครั้งเต็มแรง
เพียะ!
“ไอ้ราชา!”
“พี่จะทำอะไรก็ได้! จะตบอีกกี่สิบทีก็ได้! แต่ต้องช่วยผมหนีต้องพาผมหนี! อย่าส่งให้พี่คีตาถ้าไม่อยากเห็นผมตาย!” ครั้งแรกในชีวิตที่เห็นราชายอมจำนนต่อฉัน ครั้งแรกที่เห็นน้ำตาและเห็นความหวาดกลัวของน้องชาย
ถ้าส่งให้คีตา...พรุ่งนี้ก็จัดงานศพให้ราชาได้เลย
- ผู้เขียน
